بزرگنمايي:

راه ترقی - جهان /متن پیش رو در جهان منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
در کمال وفاق و همراهی گروه‌های سیاسی، بازهم اصلاح طلبان، بی دستاوردی و اهمال کاری خود را سعی دارند با چاشنی سیاست جناحی و القای توطئه‌های جریانی به گردن دیگران بیندازند.
اصلاح طلبان همواره از یک طرح همیشگی در دولت‌های خود استفاده کرده‌اند. «نمی‌گذراند کار کنیم»؛ این طرحی است که همیشه اصلاح طلبان وقتی در سمت‌های مهم دولتی و مجلس و شورای شهر بوده‌اند در جامعه القاسازی کرده‌اند. شاخصه این موضوع نیز اشک‌های «محمد خاتمی» در جلوی دوربین بود که با مظلوم نمایی خاصی همراه بود. حالا این سیاست به گونه‌ای دیگر اما به همان خط مالوف و گذشته خود در حال اجرا شدن است.
این بهانه تراشی‌ها در حالی است که دولت در ماه پنجم و ششم خود قرار دارد و توقعات از پزشکیان به سبب وعده‌های مختلفی که داده، بسیار است. شعار نمی توانیم چون نمی گذارند در حالی است که دولت در این مدت در اجرائیات بسیاری از امور کشور با نقص های آشکاری روبرو بوده است. تعطیلی یک هفته‌ای کشور به سبب موضوع قطعی برق و آلودگی هوا که به طور توامان اغلب شهرهای کشور را درگیر خود کرد از جمله این موارد بود. افزایش قیمت دلار و تورم و ... نیز با توجه به اظهارنظرهای «عبدالناصر همتی» که درباره قیمت دلار صحبت کرد و تب و تاب ارتقای نرخ دلار را بالاتر برد از جمله اقدامات دولتمردان در این مدت تعریف می‌شود.
القای ممانعت از کار دولت با به میان کشیدن گروه‌های سیاسی منتقد دولت و رقبای پزشکیان در انتخابات ریاست جمهوری نیز وارد فاز جدیدی شده است. این موضوع از آن بهانه‌جویی‌های واهی است که بعضا مرغ پخته را نیز به خنده وا می‌دارد. موضوع اینجاست که این منتقدان با چه ابزاری می‌خواهند از کار دولت جلوگیری کند و دولت نیز در چه اموری دست به کار شده که این افراد سد راه آن شده اند. جالب است که در این زمینه حتی این افراد دارای سمت‌های ویژه‌ای نیستند تا بتوانند به اصطلاح در کار دولت سنگ اندازی کنند.
روزنامه سازندگی ارگان رسانه ای حزب کارگزاران در این خصوص می نویسد: «تندروها قصد کمک ندارند و در این چند ماه همواره ثابت کرده‌اند که به جز سنگ‌اندازی و عقده‌گشایی در قبال باخت‌شان در انتخابات هدف دیگری ندارند. از پایدارچی‌ها در مجلس که از محمدجواد ظریف به‌ عنوان اهرمی برای حمله به پزشکیان استفاده می‌کنند تا دعوت فراکسیون پایداری از سعید جلیلی برای بررسی بودجه 1404 به بهارستان و درست همان روز که رئیس‌جمهور برای دفاع از کلیات بودجه سال آینده به صحن علنی آمده بود. تندروها علاقه زیادی به دخالت در اموری دارند که هیچ ربطی به آنها ندارد بر کسی پوشیده نیست».
نکته دیگر و فاز دیگر القائات سیاسی ممانعت از کارهای دولت را «جواد امام» سخنگوی جبهه اصلاحات در گفتگو با یک خبرگزاری اصلاح طلب کلید زد. وی حتی در این خصوص «وفاق ملی» که شعار دولت است را نیز به عنوان موضوعی ضربه زننده به دولت تعبیر کرد و اینگونه عنوان کرد که همین مسئله دولت را زمین می زند.
وی در بخشی از این مصاحبه درباره دولت پزشکیان و کابینه او اظهار کرده است: «قبلاً انتقاد کرده‌ام که از نوزده وزیر، شانزده وزیر از گرایشات مخالف انتخاب شده‌اند. لازم است وفاداری به رأی و سیاست‌های دولت حاکم در نظر گرفته شود. برای مثال وزیر اطلاعات هم با همین نگاه انتخاب شده است. در هر صورت این افراد نمی‌توانند همراه مردم در رفع چالش‌ها باشند. در عملکرد استانداران نیز شاهد همین رویکردها هستیم، بیش از دو سوم آن‌ها از جریان رقیب هستند.»
در واقع جواد امام اینگونه القا می کند که استانداران و وزرایی که بر اساس کارآمدی در این پست قرار گرفته‌اند بیشتر رقیب دولت هستند و وفاق ملی به عنوان «اسب تروای» رقیب در حال کار کردن است و دولت را زمین گیر می‌کند. تعبیری عجیب که بیشتر از اینکه یک موضوع سیاسی جناحی باشد یک موضوع ضد ملی و تهمت پراکنی علیه وزاری دولت است. این تهمت که وزرایی که از لحاظ گروه‌های سیاسی با دولت همسو نیستند در کارهای خود به خاطر اینکه دولت به مقصد خود نرسد کم کاری می کنند بسیار عجیب و درصد بالایی از توهمات سیاسی در جریان اصلاحات را نشان می‌دهد.
او همچنین می‌افزاید: «افراد این دولت در اولین گام‌ باید نسبت به گذشته تجدید نظر کنند و در گام دوم باید وفاداری‌شان را به وضع موجود اعلام کنند و وظیفه‌ی دولت است که باید این‌ کار را برای رسیدن به وفاق انجام می‌داد. وفاق نمی‌تواند یک‌طرفه باشد و باید مورد اجماع همه نیروها و ارکان قرار گیرد.» این درحالی است که این وزرا را شورای راهبری که «محمد جواد ظریف» در صدر آن قرار داشته انتخاب کرده است و بر روی دولت هیچ گونه فشاری برای پذیرش و انتصاب این افراد در سمت‌های حساس نبوده است؛ بلکه دولت اگر تیزهوشی به خرج داده استفاده و بهره برداری از همین وزراء است که نقطه قوت آن محسوب می‌شود. اما سیاسی کاری اصلاح طلبان تا جایی است که این نقطه قدرت را به نقطه ضعف تعبیر و به جامعه تلقین می‌کنند.
نکته اینجاست که اتفاقا اگر اغماض و چشم پوشی هم صورت گرفته باشد به سبب حضور وزرایی بوده که اصلاح طلبان برای ورود آنان در دولت تلاش کردند. افرادی که حتی سابقه اظهارات همسو با فتنه داشته و از لحاظ تجربه کاری چندان در جایگاه وزرات نبودند اما مجلس به سبب همین بحث وفاق و در شرایط اضطراری که کشور قرار داشت و دولت سیزدهم نیمه کاره بود و همراهی و همدلی با دولت پزشکیان برای شروع هر چه بیشتر کارهای اجرایی کشور با این افراد موافقت کرد.
اشخاص زیادی در جریان اصلاحات و اعتدال سعی دارند این انگاره دست‌های خارج از دولت را برای مردم جا بیندازند. جالب است که اصلاحات به این نتیجه که باید تحلیل‌های پوپولیستی به مردم ارائه دهد تا آنان عوام زدگی خاصی در کوی و برزن با این تحلیل‌های آبکی با هم سخن بگویند.
در همین راستا، «علی ربیعی» نیز سعی می کند موضوع برساخته دخالت دیگران در کار دولت را به جامعه تزریق کنند. گویی این موضوع به عنوان یک دستورالعمل در جریان رسانه‌ای اصلاح طلب در حال اجراست که یک صدای واحد از رسانه‌های مختلف این جریان شنیده می‌شود. وی در مطلبی در روزنامه شرق با روایتی نادرست از جامعه و افسرده و فرسوده نامیدن مردم می نویسد: «آن‌هایی که امروز بر سر قانون عفاف و حجاب و مسائلی مثل فیلترینگ و FATF کماکان بر عقاید نادرست خود پافشاری می‌کنند مفهوم فرسودگی اجتماعی را نمی‌دانند و حتی اگر هم ناگزیر از فهم آن شوند باز هم احاله به دشمنی فرضی می‌کنند و همه را به جز خود و سیاست‌های خود مقصر می‌دانند».
وی می‌افزاید: «این افراد مردم را روزبه‌روز بیشتر ناامید کرده‌اند و شرایطی را به وجود آورده‌اند که در آن، برای هرکسی که بخواهد در ایران تأثیرگذاری منفی داشته باشد زمینه فراهم شده است.بی‌تردید حضور، مقاومت و فعالیت‌های شما بیشترین خدمت به اسلام، دین خدا، اخلاق، انسانیت و ایران است. ایران نیازمند گذار از شرایطی رو به افول است. خسته نشوید آقای رئیس‌جمهور! بحران‌های بیشتری پیش‌روی شما خواهد بود».
این درحالی است که در کمال وفاق و همراهی گروه‌های سیاسی، بازهم اصلاح طلبان، بی دستاوردی و اهمال کاری خود را سعی دارند با چاشنی سیاست جناحی و القای توطئه‌های جریانی به گردن دیگران بیندازند. متاسفانه جریان اصلاحات هیچگاه از گذشته درس نمی گیرد و همواره همان بیراهه را طی می‌کند. اصلاح طلبان همواره سعی کردند با دروغ پردازی و عملیات روانی ضعف های اجرایی خود را پوشش دهند موضوعی که حالا آنقدر برای مردم ملموس است که این گونه ننه من غریبم بازی‌ها برای جامعه خریداری ندارد. البته اگر با این رویه و دست فرمان اصلاحات دولت بخواهد پیش رود آب پاکی به دست مردم ریخته شده است و دولت باید خط مرز و فاصله‌ای میان این نوع حربه های سیاسی اصلاحات و خود ایجاد کند؛ مواردی که ضد وفاق ملی و ضد روحیه پزشکیان برای خدمت به مردم است.