بزرگنمايي:

راه ترقی - روزنامه جوان / «این همه تغییر مقابل روسیه برازنده شما نیست!» عنوان یادداشت روز در روزنامه جوان به قلم غلامرضا صادقیان است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
هیچ چیز مانند شیوه مواجهه جریان اصلاح‌طلبی با قضایای روسیه و پوتین نشان نمی‌دهد که این جریان در سیاست‌ورزی چقدر ناراست و فرصت‌طلبانه عمل می‌کند. اگر فقط در همین سال مجموعه رسانه‌های آنان را بازنگری کنیم، تا قبل از پزشکیان صد‌ها گزارش و یادداشت می‌یابیم که یا فحش و فضیحت به پوتین است یا اینکه روسیه را خائن و غیرقابل‌اعتماد دانسته‌اند. اما بعد از پزشکیان ناگهان داستان تغییر می‌کند و ماجرا می‌شود «سفر راهبردی پزشکیان به مسکو» و «مأموریت پزشکیان در کرملین» و «دستاورد سفر مسکو»! تقریباً تمامی رسانه‌های اصلاح‌طلبی با درصدی اختلاف همین ناراستی و فرصت‌طلبی را در کارنامه دارند. چه روزنامه سازندگی که کینه پوتین دارد، اما حالا با دیدار‌های پزشکیان و پوتین مهربان شده است و چه روزنامه اعتماد که یک ضد روس کهنه‌کار بوده است، اما حالا تیتر می‌زند: «امضای پیمان استراتژیک با روسیه نقطه عطفی در کارنامه پزشکیان است»! با آنکه خود پزشکیان در روسیه گفت «با روسیه پیمانی را امضا می‌کنیم که سال‌ها روی این طرح جامع راهبردی کار شده است.» حتی اگر او نگفته بود معلوم بود که این طرح جامع راهبردی را در همین دو، سه ماه دولت او نبسته‌اند. ولی حالا روزنامه رئیس شورای اطلاع‌رسانی دولت امضای این پیمان را نقطه عطف کارنامه پزشکیان می‌داند!
واضح است که چه‌بسا در احساس نسبت به روسیه، دیگران از جمله ما نیز حس دوستی و خوش‌آیندبودن نداشته باشیم. ولی اینجا بحث سیاست است نه خوش‌آمد عمرو و زید. چون بحث سیاست‌ورزی است، نباید با تغییر یک دولت، تغییر محسوسی در باورمان ایجاد شود. اگر گفته شود تغییری ایجاد نشده و این حفظ ظاهر است، که خیلی بدتر. 
وقتی می‌گوییم روسیه، بحث داستایفسکی و برادران کارامازوف نیست که بگوییم چه عالی، همچنان‌که بحث عباس‌میرزا نیست که بگوییم چه تلخ و اسفبار. اتفاقاً در رسانه‌های اصلاح‌طلب همین نوع نگاه وجود دارد که برای ما چین و روسیه و امریکا در روابط بین‌الملل نباید تفاوت کند. هرچند این سخن قابل‌مناقشه است، اما وقتی خود چنین نظری دارید، چرا از آن روسیه تا این روسیه ناگهان صد گز رسن؟!
اصلاح‌طلبان در باقی امور نیز همین‌گونه عمل می‌کنند. از ابتدای دولت پزشکیان، به‌چشم‌برهم‌زدنی همه نقد‌ها به تورم و نرخ دلار و گرانی و بدبختی مردم فروکش کرد. دیگر کشور در حال سقوط نبود. دقیقاً مثل آن روسیه تا این روسیه، همه‌چیز به سرعت خوب و قابل‌تحمل شد. حتی افزایش 20 هزارتومانی نرخ دلار در چند هفته که در تاریخ بی‌سابقه بود، اهمیتی در حد یک اشاره نداشت. اما همچنان‌که نشانه‌های آن در روز‌های اخیر دیده می‌شود خواهید دید و این یک پیش‌بینی است که به‌زودی اصلاح‌طلبان از این نوع موضع‌گیری خارج می‌شوند و دوباره برای هدف‌گیری اصل نظام همه‌چیز را سیاه و درحال سقوط می‌بینند. هیچ‌چیز را در دولت گردن نمی‌گیرند و «نمی‌گذارند» و «نمی‌شود» شروع می‌شود. همین حالا نارضایتی آنان از پزشکیان و برخی وزیران آشکار شده است، زیرا آنان را همراه تام‌وتمام خود نمی‌بینند. به پزشکیان هشدار می‌دهند. برای موازی‌کاری با وزیرخارجه که ظاهراً از او راضی نیستند، پیرمرد توسعه دریامحور را شارژ می‌کنند و پیشنهاد استعفای وزیر ارتباطات را می‌دهند. 

مسئله روسیه و پوتین، اما حقیقتاً باورپذیر نبود. گمان ما این بود که موضع اصلاح‌طلبی مقابل روسیه یک موضع فکرشده و حساب‌شده و با سنجش منافع ملی است. اما حالا آن طرح راهبردی که دولت قبل چند سال روی آن کار کرده بود، می‌شود دستاورد استراتژیک دولت چهاردهم! با این روحیه و رویکرد چگونه می‌توان اصلاح‌طلبی را زنده نگه داشت؟ قبلاً از اینکه گفتیم اصلاح‌طلبی مرده است، و این چیزی که الان هست با آن چیزی که در دو دهه گذشته می‌دیدیم، مثل عسل و خربزه شده است، ناخشنود می‌شدند، اما حالا می‌بینیم که از یک «گفتمان» به یک «حساب» تبدیل شده‌اند. یک حساب مجازی که هر چیزی را می‌توان در آن ریخت. 
چندان مایل نیستیم که آرزو کنیم کاش همین تغییرحال را روزی نسبت به امریکا پیدا کنند، اما از روسیه غیرقابل‌اعتماد به روسیه پیمان راهبردی رسیدن، یعنی شما کاسب قدرت و سیاست شده‌اید و این یک خطر برای آن پیمان‌هایی است که از صفر تا صدش را خودتان می‌خواهید تنظیم کنید.