بزرگنمايي:

راه ترقی - خبرآنلاین / معاون سیاسی دفتر رئیس جمهور در دوره روحانی نوشت: روشی که پرزیدنت ترامپ در چند روز گذشته در مورد کانادا و مکزیک اعمال کرد؛ و با عقلانیّت سیاسی مکزیک و کانادا، ابتدا به تعویق انداخته شد و پس از آن از طریق مذاکره به تفاهم خواهند رسید. از این رو، در خصوص ایران و آمریکا نیز که رابطه‌شان در اوج خصومت است، نمی‌توان انتظار داشت تا روشی دیگر برگزیده شود.
حمید ابوطالبی، معاون سیاسی دفتر رئیس جمهور در دوره روحانی، در شبکه اجتماعی ایکس نوشت:
جناب آقای پزشکیان
روش رییس جمهور جدید آمریکا در خصوصِ نزدیک‌ترین دوستانش، همانند دوره‌ی پیشین، ایجاد فضایی سخت در آغاز تعاملات فیمابین‌شان می‌باشد؛ آنچه که متعاقبا به سرعت تغییر می‌نماید.
روشی که پرزیدنت ترامپ در چند روز گذشته در مورد کانادا و مکزیک اعمال کرد؛ و با عقلانیّت سیاسی مکزیک و کانادا، ابتدا به تعویق انداخته شد و پس از آن از طریق مذاکره به تفاهم خواهند رسید.
از این رو، در خصوص ایران و آمریکا نیز که رابطه‌شان در اوج خصومت است، نمی‌توان انتظار داشت تا روشی دیگر برگزیده شود. 
بااین وجود، رییس جمهور آمریکا، به جای اٍعمال روش سخت خود در برابر دوستانش یعنی فرمان اجرایی «Executive Order»، در مورد ایران از روشی کاملا سهل گیرانه‌تر یعنی «Executive Memoranda» یا «یادداشت ریاست جمهوری» که موقعیت اِعمالی و اِجرایی و حقوقیِ سهل‌تر و پایین‌تری دارد استفاده نمود. آن هم در حالی که هنوز با نخست‌وزیر اسرائیل دیدار نکرده؛ و می‌خواهد او را در عمل انجام شده قرار دهد. اینجا است که با این تفاوتِ قابل توجه در نوع اقدام و با در نظر گرفتن سخنان او در حین امضا و این امر که متن امضا شده وضعیتِ حقوقی کاملا متزلزل‌تری برای ایران دارد، دو راه پدید خواهد آمد:
1) روش دیپلماتیک، همانند مکزیک و کانادا و اروپا؛ 
2) روش تداوم خصومت همانند گذشته، و تغییر بعدی وضعیت خصومت به درگیری. 
لذا به نظر می‌رسد عقلانیّت سیاسی حکم می‌کند تا روش دیپلماتیکْ انتخاب گردیده، و با اعلام آمادگی جهت مذاکره‌ی همه‌جانبه از طریق تماس تلفنی جنابعالی با دونالد ترامپ، وفق درخواست علنی و رسمی مذاکره از سوی ایشان، تفاهمی اولیه برای جلوگیری از تشدید تنش‌ها و از بین بردن خطرات بعدی و احتمال بهره گیری از مکانیسم ماشه و شاید هم درگیری و جنگ فراهم شود. 
جناب آقای عراقچی
علیرغم آنچه گفته شد؛ از ظواهر امر، بی‌تفاوتی، و عدم جدیّتِ جناب پزشکیان چنین بر می‌آید که حضرت‌شانْ سیاست خارجی و پیگیری موضوع رفع تحریم‌ها را وانهاده‌اند. افزون بر این، جنابعالی با این روش‌های مخالفت با مذاکره و تذکر به دولتیانِ موافق مذاکره و تمسخر رییس جمهور آمریکا و… که در پیش گرفته‌اید، رییس جمهور را در مسیری که در پیش گرفته‌اند بیش از گذشته استوار و نسبت به دیپلماسی بی‌تفاوت نموده‌اید؛ لذا خاطر شریف‌تان باشد که:
1) چنانچه روزی تصمیم گرفته شد، و مقرر گردید تا جنابعالی مذاکره نمایید؛ آن زمان نیز بدون حمایت رییس جمهور محترم، به نتیجه نخواهید رسید. حتما آنچه در خصوص برجام اتفاق افتاد خاطرتان هست؛ 
2) و چنانچه همچنان بر طبل عدم مذاکره، با حمایت جنابعالی، دمیده شده، و تا شش ماه آینده تحریم‌های سازمان ملل باز گردد و کشور دوباره ذیل فصل هفتم منشور قرار گیرد؛ نام جنابعالی نه فقط در کنار نام جناب جلیلی به عنوان «عاملان قرار گرفتن ایران در ذیل فصل هفتم منشور» در تاریخ ثبت خواهد شد، بلکه عنوان «نابودکننده تلاش‌های مستمرّ دیپلماتیک برای نجات ایران» نیز به شما تعلق خواهد گرفت. 
این سخنی از سرِ دلسوزی است؛ چراکه دوران هر وزارتی، چون گذشتگان، روزی به پایان خواهد رسید؛ لذا ملّت را دریابید؛ وزارت خارجه را از انفعال و محکومیت‌های بی‌حاصلِ سخنگویی و… خارج کنید؛ از رییس جمهور بخواهید تا به عرصه‌ی دیپلماسی با غرب و آمریکا، به دلیل تعهدات انتخابی‌شان بازگشته، و شخصا مسئولیت آن را به دوش بگیرند؛ با ایشان سخن بگویید تا نگرانی از اتفاقات خطرناک بعدی و تاثیرات آنها در امورات داخلی و اقتصادی و… ایران را جدی بگیرند؛ و بالاخره مقامات دولتیِ موافق مذاکره را گرد هم آورند، و با مشورت‌های ممتد، رایزنی‌های دیپلماتیک و گفت‌وگوی مستقیم و جامع با آمریکا را آغاز نمایند. 
زمان دیپلماسی در گذر است.