بزرگنمايي:

راه ترقی - اکو ایران /متن پیش رو در اکو ایران منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
از غزه تا تعرفه‌ها و کاهش بودجه آژانس توسعه بین‌المللی، تیم ترامپ در تلاش است تا سیاست‌های بد او را توجیه کند.
فرید زکریا-واشنگتن پست| هفته‌ای که گذشت هفته گیج‌کننده‌ای برای سیاست خارجی آمریکا بود. تعرفه‌ها علیه کانادا و مکزیک به طور ناگهانی اعلام شدند و سپس به طور ناگهانی به تعویق افتادند. بودجه آژانس توسعه بین‌المللی آمریکا کاهش یافت و دونالد ترامپ اعلام کرد که می‌خواهد ایالات متحده غزه را تحت کنترل بگیرد.
اما شاید بهترین لنزی که می‌توان از آن برای بررسی این وقایع استفاده کرد، نه اظهارات ترامپ، بلکه اظهارات مشاوران و حامیان او باشد.
تنش‌های تعرفه‌ای نشان می‌دهد که رهبران خارجی در برخورد با ترامپ ماهر شده‌اند. آن‌ها با اعطای امتیازات نمادین او را آرام می‌کنند، به او اجازه می‌دهند تا پیروزی خود را اعلام کند، و سپس به وضعیت عادی باز می‌گردند. «امتیازاتی» که مکزیک و کانادا ارائه دادند یا بسیار محدود بودند یا سیاست‌هایی بودند که پیش از این در حال اجرا بودند. مکزیک موافقت کرده بود که طبق درخواست دولت بایدن، هزاران سرباز به مرز اعزام کند و اکنون همین کار را برای ترامپ نیز انجام می‌دهد. در مورد کانادا، بیانیه خود ترامپ در پلتفرم تروث سوشال اشاره می‌کند که کانادا موافقت کرده است که «طرح مرزی» خود را «اجرا» کند (که بخش عمده آن در ماه دسامبر اعلام شده بود).
برخی از مفسران محافظه‌کار به نکات واضح اشاره کردند. همانطور که تیتر یک مقاله در وال استریت ژورنال اشاره کرد، «ترامپ اول پلک زد». لورا اینگرام، مجری فاکس نیوز، اشاره کرد که رئیس‌جمهور تحت فشار «واکنش منفی بزرگ» از سوی بازارها تسلیم شده است و گفت: «من از امتیازات کانادا زیاد تحت تأثیر قرار نگرفته‌ام». واکنش‌های رسانه‌ای کانادا نیز مشابه بودند، به طوری که نویسنده‌ای در خبرگزاری سی‌تی‌وی کانادا نوشت: «کانادا ایستادگی می‌کند؛ و دونالد ترامپ تسلیم می‌شود.» برنامه طنز کانادایی «22 Minutes» بازیگری با گریم ترامپ را نشان می‌دهد که می‌گوید: «من کار غیرممکن را انجام دادم. من با کانادا صلح کردم!» سپس او یک دستور اجرایی امضا می‌کند با عنوان «من نباختم، من جنگ تجاری را بردم».
ستایش جمهوری خواهان
البته، جمهوری‌خواهان از جی‌دی ونس گرفته تا مایک جانسون، تمام توان خود را برای ستایش قدرت‌های شگفت‌انگیز مذاکره‌ای رئیس‌جمهور به نمایش گذاشتند. جانسون در پستی نوشت: «اثر ترامپ به طور کامل در حال اجرا است». ایلان ماسک نیز نوشت: «با این نرخ دستاوردها، نه تنها رئیس‌جمهور باید بر روی کوه راشمور باشد، بلکه من شخصاً می‌خواهم سنگتراشی آن را انجام دهم!»
با برچیده شدن ناگهانی آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده (USAID)، حامیان ترامپ به سرعت برای انطباق با شرایط جدید شتافتند. مارکو روبیو، وزیر امور خارجه، به سرعت آژانس را مورد انتقاد قرار داد و گفت که این نهاد از کنترل خارج شده و پاسخگو نیست. این همان آژانسی بود که او در طول این سال‌ها به طور مکرر از آن دفاع کرده بود، در کتاب خود با افتخار و تحسین از آن نوشته بود و به جو بایدن برای افزایش بودجه آن توصیه کرده بود.
این الگوی آشنا پس از اعلامیه ترامپ در مورد غزه نیز دنبال شد. زمانی که او اعلام کرد که قصد دارد غزه را تصرف کند، اگر لازم باشد نیرو ارسال کند، 2 میلیون فلسطینی را به کشورهای همسایه منتقل کرده و برای «مالکیت بلندمدت» در غزه باقی بماند، کسانی که مدت‌ها از اراده ترامپ برای پایان دادن به مداخلات نظامی آمریکا حمایت کرده بودند، از این اعلامیه استقبال کردند. کیلی مک‌انانی در فاکس نیوز گفت: «رئیس‌جمهور ترامپ در حال بازی شطرنج چهار بعدی است، شما همه دارید تخته نرد بازی می‌کنید». در همان روز که این اظهار نظر مطرح شد، مقامات ترامپ شروع به عقب‌نشینی از جنبه‌های کلیدی برنامه رئیس‌جمهور کردند، همانطور که خود ترامپ نیز این کار را انجام داد. اگر متوجه نمی‌شوید، یعنی شما شطرنج چهار بعدی بازی نکرده‌اید.
کاخ سفید ترامپ اکنون به یک دربار تبدیل شده است و اطرافیان او سراسیمه هستند و آگاهند که پادشاه بی‌ثبات ممکن است هر لحظه نظر خود را تغییر دهد. «اپلیکیشن تیک‌تاک وحشتناک است!» ناگهان می‌تواند به «تیک‌تاک عالی است!» تبدیل شود - و آن‌ها باید سریعاً تغییر جهت دهند. این یادآور دربار هنری هشتم است که از بزرگترین مدافع کلیسای کاتولیک به یک مخالف شدید آن تبدیل شد، چون می‌خواست طلاقی بگیرد که پاپ آن را تأیید نمی‌کرد (تنها یک نفر، یعنی سر توماس مور، بود که حاضر نشد همراهی کند، که سر او هم بریده شد). دلیل اینکه ترامپ از مشاوران و حامیانش می‌خواهد که چیزهایی بگویند که می‌دانند نادرست است، این است که می‌خواهد رژیمی را تحمیل کند که در آن وفاداری بر همه چیز اولویت دارد، حتی بر واقعیت‌ها، حتی بر باورهای دیرینه.
یک نمایش سرگرم‌کننده با عواقب واقعی
این ممکن است به نظر یک نمایش سرگرم‌کننده بیاید، اما هزینه‌های واقعی دارد. در مورد آژانس توسعه بین‌المللی، این به معنای مرگ و ناامیدی برای میلیون‌ها نفر از فقیرترین مردم سیاره خواهد بود. در زمینه تجارت، هنوز هم این موضوع که چرا ترامپ کانادا را هدف قرار داد، یک معماست. در سال مالی 2024، کمتر از 10 درصد از مهاجرت‌های غیر قانونی در مرز کانادا اتفاق افتاد و تنها 0.2 درصد از توقیف‌های ماده مخدر فنتانیل در آنجا انجام شد. آمریکا با کانادا کسری تجاری کمتری نسبت به چین یا ویتنام دارد. در واقع، اگر نفت خام کانادا را کنار بگذارید، ایالات متحده با کانادا کسری تجاری ندارد و حتی مازاد تجاری قابل توجهی دارد. اما اثر این اتفاقات واضح است. برای کانادا، ایالات متحده به یک متحد غیرقابل اعتماد تبدیل می‌شود و این کشور تلاش خواهد کرد تا وابستگی خود به آمریکا را کاهش دهد و به دنبال بازارها و دوستان جدید، از بریتانیا تا چین، بگردد.
اما بزرگترین اثر آن بر دموکراسی آمریکاست. فرانسیس فوکویاما، پژوهشگر، اشاره کرده است که تاریخ حکومت‌های مدرن یک حرکت مستمر به سوی حکمرانی از طریق قانون و نهادها و رویه‌ها است، و به تدریج از حکمرانی «پاتریمونی» - حکمرانی یک فرد قدرتمند برای منافع خود و دوستانش - دور می‌شود. او اشاره می‌کند که در ایالات متحده، ما شاهد بازگشت به حکمرانی پاتریمونی هستیم، جایی که «شهروندانی که آزادانه در مورد قوانین بحث می‌کنند با کسانی جایگزین شده‌اند که از پادشاه می‌خواهند تا منافع آن‌ها را برآورده کند».