بزرگنمايي:

راه ترقی - فیلم نیوز / متنی درباره مریلا زارعی، امین حیایی، شهاب حسینی و غزل شاکری که در کمال تعجب دستشان به سیمرغ بلورین نرسید. پرده آخر جشنواره چهل و سوم هم افتاد. پرده‌ای که مثل ادوار پیشین با حرف و حدیث‌های فراوانی درباره نحوه داوری‌ها و چیدمان شکارچیان سیمرغ همراه بود. واقعیت این است که نمی‌توان پرونده جشنواره را بدون اشاره به داوری و برندگان سیمرغ‌ها بست. سیمرغ‌هایی که همچنان مصلحت‌اندیشانه اهدا می‌شوند.
داوران و برگزارکنندگان یا یک فیلم و بازیگر را مطلقاً خوب می‌بینند یا مطلقاً بد و اصلاً حساب نمی‌کنند. با این نگاه سیمرغ‌ها بین سینماگرانی که یک سال تلاش کرده‌اند، پخش نمی‌شود و جایزه‌ای که ذاتاً ارزشمند است در میانه این مصلحت‌اندیشی تبدیل به جایزه‌ای ریاکارانه خواهد شد و برندگان آن حتی با وجود محق بودن توسط سینماگران و مخاطبان پس زده می‌شوند. در میان سیمرغ‌های جشنواره، مهم‌ترین آنها که بیشتر از همه مورد توجه مردم و منتقدان قرار می‌گیرد چهار سیمرغ بازیگری نقش های اول و مکمل مرد و زن است . سیمرغ‌هایی که شکار آن توسط بازیگران به حکم شمشیری دو لبه هم می‌تواند ارج و رقم شان را بالا ببرد و هم دچار عجب شان کند و از صدر به زیر بیفتند.
فیلم «زیبا صدایم‌کن» به جز جایزه بهترین فیلم در مابقی رشته‌ها نادیده گرفته شد.
میلی و مصلحتی بودن اهدای سیمرغ‌ها چنان هویداست و تشت آن چنان از بام کاخ جشنواره فرو افتاده که دیگر کسی از اینکه چطور فیلم پیشمرگ، سیمرغ فیلم برگزیده مخاطبان را می‌گیرد یا چطور زیبا صدایم کن بدون گرفتن هیچ سیمرغی در بخش‌های اصلی، سیمرغ بهترین فیلم را از آن خود می‌کند، تعجب نمی‌کند. چنانچه گرفتن سیمرغ نقش مکمل بابت بازی در تنها یک سکانس و یا داشتن گریمی سنگین که آن هم سابقه پیشینی دارد برای مخاطبان اگرچه عجیب ولی دور از ذهن نیست. چنانچه در همین جشنواره نیز رخ داد.
در جشنواره امسال به مانند ادوار پیشین شاهد حضور بازیگران کارکشته بودیم که حضورشان گرمای خوبی ایجاد کرد. بازیگرانی که دیدن نام شان در جمع نامزدهای جشنواره این نوید را می‌داد که شکارچیان سیمرغ بازیگری، چهره های شاخص و شناخته شده باشند اما دست تقدیر و نظر داوران، صیادان دیگری را به سیمرغ‌ها رساند.
امین حیایی در فیلم «زیبا صدایم کن» یکی از پخته‌ترین بازی‌هایش را ارائه داده است.
امین حیایی اگر چه در فیلم توقیفی غریزه نیز نقش ماندگاری را آفریده بود اما در فیلم زیبا صدایم کن، متبحرانه نقش یک پدر روان‌پریش فراری از تیمارستان را جلوی دوربین صدرعاملی برده بود. حیایی در خلق این نقش، جزئیات خیره‌کننده‌ای از فیزیک بدنی یک روان پریش مانند نوع راه رفتن، تیک‌های عصبی، مات‌زدن‌ها و حرکات غیر قابل پیش‌بینی را درهم تنیده بود که مخاطب نمی‌دانست تا کجا باید به او اعتماد کند. خسرویی که او با کمک صدرعاملی ساخته بود از جمله پدران دوست داشتنی سینمای ایران محسوب می شد. ضمن اینکه مشخص بود حیایی میدان خوبی نیز به ژولیت رضاعی داده تا بتواند در تجربه مهم بازی در نقش زیبا بدرخشد. حیایی 54 ساله در این دوره برای ششمین بار نامزد سیمرغ نقش اول مرد شد او اگر به مانند دو سال قبل برای بازی خوبش در فیلم «برف آخر»، سیمرغ می‌گرفت تا سومین سیمرغش را به خانه ببرد کسی معتقد نبود که مسئولان جشنواره در حقش زیاده‌روی کرده‌اند و کمتر کسی خرده می‌گرفت.
بازی شهاب حسینی یکی از بزرگترین نقاط قوت فیلم «رها» است.
شهاب حسینی پرافتخارترین بازیگر سینمای ایران که جوایزی مانند نخل طلای کن و خرس نقره‌ای برلین را در کلکسیون خانه‌اش دارد و در هر دو فیلم اسکاری اصغر فرهادی نقش اول را داشته هم از جمله حاضران در جشنواره فیلم فجر امسال بود. او بعد از چند سال غیبت این بار در قامت نقش اول فیلم رهای حسام فرهمند در جشنواره حضور پیدا کرد. رها اگر چه شباهت‌هایی به آثار اجتماعی اصغر فرهادی داشت اما شهاب حسینی به پشتوانه فیلمنامه خوب و تجربه شخصی‌اش به خوبی از پس نقش توحید که پدری از طبقه فقیر جامعه است برآمده بود. تقلای مردی ساده در روزگار وانفسا و استیصال او برگ‌های برنده بازی حسینی بودند. شاید برخی معتقد باشند حسینی آنچه جایزه موجود و معتبر در جشنواره‌های داخلی و خارجی بوده درو کرده و در 51 سالگی دیگر اشباع شده است اما چه کسی است که از گرفتن سیمرغ بلورین اشباع شود؟
غزل شاکری در فیلم «رها» در قامت یک مادر درخشان ظاهر شده است.
در کنار بازیگران نقش اول مرد، نقش اول زن هم اهمیت زیادی در حوزه گرفتن سیمرغ دارد. غزل شاکری یکی از بازیگرانی بود که امید دریافت سیمرغ برای او بالا بود. دختر مرحومه فرشته طائرپور در فیلم رها چنان خوب بازی کرده بود که اگر هم اولین سیمرغ خود را می‌گرفت بعید بود کسی خرده بگیرد نادختری دبیر جشنواره با پارتی‌بازی به چنین جایزه‌ای رسیده است. شاکری که همچنان برای متولدان دهه‌های 50 و 60 یادآور فیلم گلنار کامبوزیا پرتوی است در مواجه با شهاب حسینی که بازیگری بین‌المللی محسوب می‌شود کاملاً مسلط است و پا به پای او جلو آمد. ترکیبی جدید که شاکری نشان داد از پسش بر می‌آید.
بازی مریلا زارعی در نقش «یوکابد» تحسین همگان را به دنبال داشت.
دیگر بازیگری که بسیاری ها معتقد بودند شایسته دریافت سیمرغ است مریلا زارعی بود. او در فیلم سخت موسی کلیم الله ساخته ابراهیم حاتمی‌کیا در نقش یوکابد مادر موسی سعی در ارائه نقشی حسی از مادری را داشت که پیامبری را در شکم حمل و زایمان می‌کند. سخت شدن کار زارعی از جایی بود که فیلم موسی اولین تجربه سینمای ما در حوزه فناوری نوین رایانه ای محسوب می‌شد و طبعاً چالش بازی در یک سوله و بدون فضاسازی برای بازیگران ما که تجربه چنین کارهایی را ندارند، سخت است. با این حال زارعی در پنجمین همکاری مشترک با حاتمی‌کیا موفق شد از پس نقشی تاریخی بربیاید. او پیش از این تجربه بازی در اثری تاریخی- مذهبی را با بازی در سریال‌های زمان شوریدگی (محمد علی نجفی) و ولایت عشق (مهدی فخیم زاده) به دست آورده بود اما بیست و اندی سال از آن تجربه می‌گذرد. زارعی می‌توانست با تصمیم منطقی داوران چهارمین سیمرغش را صید کند که چنین تصمیمی گرفته نشد