بزرگنمايي:

راه ترقی - اعتماد / رضا استادی نوشت: در سال 1403 فیلمی مستند در حالی رنگ و بوی توقیف می‌گیرد که آثار توقیفی دیگر سینمای ایران از آدم برفی گرفته تا مارمولک‌ بیشترین تکرارها را در خود تلویزیون دارد، اما مدیران فرهنگی همچنان بی‌اعتنا به حق‌الناس سرمایه شخصی و ت درهای بسته که فاقد شرایط دادرسی عادلانه از جنس دادگاه است؛ درباره سرنوشت سینماگران تصمیم می‌گیرند.
«آقای وزیر! در سازمان سینمایی شما چه خبر است؟» عنوان یادداشت رضا استادی برای روزنامه اعتماد است که در آن آمده است: پس از پایان ساخت مستندی به نام «بنز ایرانی» و نمایش فیلم در جشنواره سینما حقیقت، جهت اکران‌ عمومی فیلم در بسترهای آنلاین و جشنواره‌های سینمایی به سازمان سینمایی مراجعه کردم، اما تا این لحظه پاسخ مشخص و روشنی درباره سرنوشت این فیلم پیدا نکردم. 
عنوان می‌کنند فیلم مساله دارد و هر بار خانمی جوان که دبیر جلسات شورایی نامشخص است که هنوز هم اسامی آنها اعلام نشده؛ از روی کاغذی که تلاش می‌کند تا من امضاهای آن را نبینم؛ مواردی را اعلام می‌کند و در نهایت مرا ارجاع می‌دهد به آیین‌نامه‌ای که سال 1361 تصویب شده و بر اساس آن انکار یا سست کردن اصل توحید و دیگر اصول دین مقدس اسلام یا اهانت به آنها به هر شکل و طریق که باشد در فیلم‌ها ممنوع است.نفی یا تحریف یا مخدوش کردن فروع‌ دین مقدس اسلام ممنوع است.نفی برابری انسان‌ها از هر رنگ و نژاد و زبان و قوم و انکار ملاک برتری که تقوی است و تحریک اختلاف نژادی و قومی یا استهزاء و تمسخر آنها ممنوع است.اشاعه اعمال رذیله و فساد و فحشاء ممنوع است.
تشویق و ترغیب یا آموزش اعتیادهای مضر و خطرناک و راه‌های کسب درآمد از طرق نامشروع مانند قاچاق و غیره ممنوع است و چند ممنوعه دیگری که تناسبی با فیلمی مستند و دغدغه‌مند که درباره تاریخ تولید اتومبیل بنز در ایران ساخته شده، ندارد. فیلمی که مشاور کارگردان آن سیاوش سرمدی سازنده فیلم منصور بوده و ده‌ها مشاور و کارشناس از بدنه سازمان سینمایی در طول ساخت بر آن نظارت کرده‌اند و اجازه نمایش آن را در جشنواره سینما حقیقت به عنوان مهم‌ترین رویداد سینمای مستند داده‌اند و این نمایش واکنشی هم ایجاد نکرده و با تشویق توام بوده است.
اگر هم‌اکنون سراغ آثار به نمایش درآمده در سینماها و شبکه نمایش خانگی بروید؛ مصداق‌های فراوانی برای آن می‌توانید پیدا کنید، اما ظاهرا شورایی ناشناخته و پنهان تصمیم گرفته تا در تفسیری عجیب و گسترده، هر فیلمی را که پسند نکرد با تعابیری دلبخواه و بدون اجازه حق دفاع؛ برای مدت‌ها بلاتکلیف نگه دارد و سرمایه مادی و معنوی سازندگان آن را برای مدت‌ها توقیف کند.اقدام خلاف منشور حقوق شهروندی و قانون اساسی که سال‌هاست در حال انجام است و هر دولتی - حتی اصلاح‌طلب- نیز از آنجا که این مکانیسم کنترلی زیر زبانش مزه می‌کند؛ همین دست‌فرمان را ادامه می‌دهد. در سال 1403 فیلمی مستند در حالی رنگ و بوی توقیف می‌گیرد که آثار توقیفی دیگر سینمای ایران از آدم برفی گرفته تا مارمولک‌ بیشترین تکرارها را در خود تلویزیون دارد، اما مدیران فرهنگی همچنان بی‌اعتنا به حق‌الناس سرمایه شخصی و انسانی هنرمندان را به مخاطره می‌اندازند و در شوراهایی پشت درهای بسته که فاقد شرایط دادرسی عادلانه از جنس دادگاه است؛ درباره سرنوشت سینماگران تصمیم می‌گیرند.