بزرگنمايي:

راه ترقی - ایسنا / در سال 1986 «فضاپیمای وویجر 2» (2 Voyager) از کنار «اورانوس» عبور کرد و اولین تصاویر دقیق از این جهان دوردست را به ما نشان داد. این پرواز، اطلاعات زیادی به ستاره‌شناسان داد، اما تصاویری که این فضاپیما از «سیاره اورانوس» با خود بازگرداند، الهام‌بخش محققان نبود. بعدها محققان متوجه شدند که دلیل آن، مشاهده این سیاره توسط فضاپیما برای لحظه‌ای کوتاه بوده است.
«سیاره‌ اورانوس» که زمانی فقط به عنوان یک گوی آبی کم‌رنگ و بدون ویژگی خاصی به حساب می‌آمد، اکنون نیازمند مشاهده و نظارت در بازه‌های زمانی بلند مدت است. همه چیز به آرامی در دنیای این غول یخی در حال تغییر است.
به نقل از یوتی، یکی از بارزترین ویژگی‌های «سیاره اورانوس» این است که دارای جهانی متفاوت در هر طرف از این سیاره است. در حالی که شیب محوری سیاره زمین حدود 23 درجه است، اورانوس دارای انحراف محوری 98 درجه است. این یعنی، در طول تابستان در «سیاره نپتون»، خورشید همیشه بالای سر «اورانوس» است، در حالی که در طرف دیگر این سیاره که فصل زمستان است، همیشه در تاریکی به سر می‌برد.
از آنجایی که 84 سال طول می‌کشد تا اورانوس یک دور کامل به دور خورشید بچرخد، تابستان و زمستان در این سیاره هرکدام چهار دهه طول می‌کشند.
طی 20 سال گذشته، «تلسکوپ فضایی هابل» (Hubble Space Telescope) هر از چندگاهی تصاویر دقیقی از «اورانوس» در طیف مرئی یا فروسرخ گرفته است.
اکنون محققان دیدی از نیم‌کره شمالی اورانوس دارند که در آنجا از اوایل بهار به اواسط تابستان تغییر فصل می‌دهد. این تغییرات در سال 2030 اتفاق می‌افتد.
پژوهشگران از این مشاهدات، متوجه شدند که مناطق قطبی به طور قابل توجهی «گاز متان» کمتری نسبت به مناطق استوایی دارند. دلیل رنگ آبی کم‌رنگ این سیاره نیز همین «گاز متان» است.
منطقه قطب شمال اورانوس نیز با ورود به تابستان در حال درخشیدن است، زیرا با گرم‌شدن آب‌وهوا، لایه‌ای از مه در این سیاره در حال رشد است.
اورانوس حالا دیگر یک سیاره مبهم نیست و دارای لایه‌های نواری در اطراف استوای خود است.
ستاره‌شناسان به رصد طی شدن روند فصول در اورانوس ادامه خواهند داد. محققان در این مطالعه به یافته جدیدی رسیدند مبنی بر اینکه اولین تصاویر گرفته شده از اورانوس توسط «وویجر 2» صرفا به دلیل زمان‌بندی نامناسب ناکارآمد بوده و اورانوس سیاره‌ای بدون ویژگی نیست.
اکنون به نظر زمان مناسبی است که فضاپیمای دیگری به بیرون از منظومه شمسی فرستاده شود.