بزرگنمايي:

راه ترقی - ایران / پرونده پسر جوانی که در جریان تماشای یک تصادف خیابانی به قتل رسیده، بعد از 15 سال در حالی به دادگاه کیفری رسید که متهم منکر ارتکاب قتل است.
شهریور سال 88 در یک تصادف رانندگی عابر پیاده‌ای مصدوم شد و روی زمین افتاد. وقتی عده زیادی از رهگذران دور مصدوم حادثه جمع شده بودند، ناگهان پسر جوانی فریاد کشید و خون آلود روی زمین افتاد.
حاضران در صحنه او را به بیمارستان رساندند اما ساعتی بعد جان باخت.
با اعلام خبر مرگ پسر جوان به نام شهرام تحقیقات برای شناسایی عامل قتل در دستور کار پلیس قرار گرفت. کارآگاهان در اولین گام به سراغ برادر شهرام رفتند که در صحنه حضور داشت. وی در توضیح ماجرا به مأموران گفت: «‌در نزدیکی خانه ما یک خودرو با عابر پیاده تصادف کرد. جمعیت زیادی بالای سر مصدوم جمع شده بودند. من و برادرم هم به محل سانحه رفتیم. از آنجایی که ازدحام جمعیت زیاد بود، شهرام از مردم خواست تا دور مصدوم جمع نشوند اما به یکباره دیدم شهرام فریادی کشید و روی زمین افتاد و از گردنش خون زیادی می‌رود. من نفهمیدم چه کسی به برادرم چاقو زد.»
بازار
پس از آن مأموران به سراغ شاهدان دیگری رفتند و مشخص شد وقتی شهرام با صدای بلند از مردم می‌خواسته که دور مصدوم را خلوت کنند 3 پسر کم سن و سال که به نظر می‌رسید مست بودند، با مقتول درگیر شده‌اند و او را با چاقو زده‌اند.
دستگیری متهمان بعد از 10 سال
در حالی که تحقیقات برای بازداشت 3 پسر متهم ادامه داشت و اولیای دم نیز پیگیر شناسایی عامل قتل پسرشان بودند، فردی با مراجعه به پلیس هویت متهمان را لو داد و مشخص شد دو نفر از متهمان، برادر هستند بنابراین با افشای هویت آنها این دو برادر حدود 10 سال بعد از قتل دستگیر شدند اما گفتند نقشی در قتل نداشتند و حمید پسرخاله آنها عامل قتل بوده است.
یکی از متهمان گفت: «وقتی برای تماشای تصادف جلو رفته بودیم مقتول ما را هل داد و با صدای بلند گفت عقب بروید. همان موقع حمید عصبانی شد و با چاقو ضربه‌ای به گردن او زد و بعد هم ما به خانه برگشتیم و فکر نمی‌کردیم که اتفاق خاصی برایش بیفتد.»
با ادعای این دو برادر، حمید نیز بازداشت شد اما با رد اتهام قتل گفت: «من ضربه‌ای به شهرام نزدم. اصلاً چاقویی نداشتم که بخواهم او را بزنم.»
با تکمیل تحقیقات پرونده به شعبه 19 دادگاه کیفری اسلامشهر فرستاده شد و قضات پس از رسیدگی حمید را به تحمل حبس محکوم کردند.
با صدور رأی وکیل متهم با این دلیل که موکلم در زمان وقوع جرم زیر 18 سال بوده به رأی صادر شده اعتراض کرد و پرونده به دیوان عالی کشور رفت و قضات دیوان رأی را نقض کردند و ادامه رسیدگی منوط به رفع نقص از پرونده شد و بعد از آن پرونده برای رسیدگی به شعبه 4 دادگاه کیفری یک استان تهران فرستاده شد.
دومین جلسه دادگاه
در این جلسه اولیای دم درخواست قصاص کردند. بعد از آن متهم بار دیگر بر بی‌گناهی خود تأکید کرد و مدعی شد در آن درگیری چاقویی همراهش نبوده و اتهام قتل عمد را قبول ندارد. در ادامه قاضی از متهم پرسید: «اگر مرتکب قتل نشده بودی چرا متواری بودی؟» متهم جواب داد: «کاری نکرده بودم که بخواهم فرار کنم. من در خانه‌ام بودم.» پس از آن وکیل متهم به جایگاه رفت و گفت: «متهم در زمان وقوع جنایت زیر 17 سال سن داشته و در حال حاضر امکان تشخیص بلوغ فکری او در زمان وقوع قتل امکانپذیر نیست و باید با موضوع اصالتاً برخورد کنیم. یعنی موضوع را به نفع متهم بپذیریم. یکی از موارد احراز بلوغ فکری توجه به وضعیت تحصیلی و خانوادگی متهم است. موکلم بعد از جدا شدن پدر و مادرش با مادربزرگ و عموی خود زندگی می‌کرده و در این مورد باید از این افراد سؤالاتی پرسیده شود.» با پایان جلسه دادگاه، قضات برای صدور رأی وارد شور شدند.