چاپ

راه ترقی - ایرنا / جدیدترین ساخته سینمایی هادی نائیجی، طرح بسیارخوبی دارد اما این طرح نتوانسته به‌تناسب فضایی که طراحی می‌کند، بسط پیدا کرده و فراگیری خود را در داستان نشان دهد.
«آنتیک» پایه‌های متزلزلی در روایت دارد. خیلی جان‌دار و قابل‌اعتماد شروع نمی‌شود و در ادامه، علیرغم اینکه زود به اصل داستان می‌رسد اما نمی‌تواند روند متزلزل خود در قصه‌گویی و البته خنداندن مخاطب را بهبود بخشد. چنین وضعیتی در شرایطی که این کمدی موقعیت، فصول مختلف و متنوعی را برای روایت در اختیار می‌داد اما با کمترین میزان ابتکاری همراه شد تا مخاطب، تنها به خلاقیت‌های فردی بازیگران و تک‌جمله‌های فیلم واکنشی مثبت نشان دهد.
همچنین فصل میانه داستان، بسیار مطول و بی‌برنامه است و با تکرار مکررات، قصه را به جلو پیش نمی‌برد. درنتیجه نبود یک فضاسازی خلاقانه است که همان فرمول نخ‌نمای همیشگی برای این طرح خوب به کار گرفته می‌شود و آن، تقابل یک شیادی ناشیانه در مواجهه با جمعیتی ناآگاه و ساده است. فرمولی که تاکنون در آثار بسیاری به کار گرفته شده و نتیجه مطلوبی هم به همراه داشته است اما اینکه چطور این فرمول امتحان پس‌داده‌شده در یک موقعیت‌سازی خوب به بار نمی‌نشیند، اوج فقرمحتوایی قصه و نبود خلاقیت در فضاسازی را می‌رساند که اکنون به‌عنوان مهمترین مشخصه «آنتیک» مطرح است.
تنها امتیاز فیلم، دوری بالفعل فضای داستانی از المان‌های سینمای باسمه است. فیلم تلاشی برای گدایی خنده نکرد و ترجیح داد تا همان موقعیت‌های کمیک کم‌تعداد خود را به شیوه‌ای محترمانه مطرح کند. این دیدگاه احتمالا تنها امتیاز فیلم برای حضور در بخش رقابتی جشنواره بوده است.
زوج پژمان جمشیدی و بیژن بنفشه‌خواه نیز خیلی بیرون از کادر می‌زد. آن رابطه پینگ‌پونگی میان این زوج شکل نگرفت و فضاسازی، این موقعیت را به آنها نداد تا درخششی داشته باشند.
«آنتیک» قطعا کمتر از وزن نام خود ظاهر شد. حضور این فیلم در جشنواره، انتظارهای زیادی را حول این اثر رقم زد که متاسفانه آن انتظارها، چندان محقق نشد تا نخستین تجربه کمدی نائیجی، حداقل در نخستین نمایش جشنواره‌ای خود، اتفاق خوبی را برای وی رقم نزد.