راه ترقی - ورزش 3 /هانسی فلیک شصت سالگی خود را در حالی جشن می‌گیرد که با تکیه بر زمان حال و با قراردادی که تا سال 2026 اعتبار دارد، در جایگاه مربیگری بارسا حضور دارد.
او در نخستین فصل حضور خود نتایجی فراتر از انتظارات به دست آورده است، اما بزرگ‌ترین دستاوردش این است که هواداران بارسلونا نمی‌خواهند حتی یک بازی از تیم خود را از دست بدهند.
در تاریخ پنجم فوریه، در آستانه دیدار جام حذفی مقابل والنسیا، سؤالی از سوی یک خبرنگار چهره فلیک را برافروخته ساخت. این لحظه یکی از معدود مواردی بود که او را غافلگیر کرد و نتوانست واکنش عصبانی اندکش را پنهان سازد.
خبرنگار گفت: «شما در روز بیست‌وچهارم شصت سالگی خود را جشن می‌گیرید. نخست، مهم‌ترین آرزو سلامتی برای شما و خانواده‌تان است، اما پرسشی که داشتم...» هنوز پرسش به پایان نرسیده بود که فلیک با لبخند دست بر صورت گذاشت و گفت: «می‌توانید این را وقتی شصت ساله شدم بپرسید، نه حالا، درست است؟»
پس از لحظه‌ای شگفتی، با لحنی جدی‌تر به این اندیشید که آیا روزی تصور می‌کرده شصت سالگی‌اش را در جایگاه مربیگری بارسلونا سپری کند.
فلیک گفت: «در زندگی‌ام اغلب به موقعیت‌ها و اهدافی که مایل به دستیابی به آن‌ها هستم می‌اندیشم. به صداقت باید گفت بسیاری از رویاهایم به حقیقت پیوسته‌اند و مربیگری در بارسلونا یکی از این رویاهاست. همان‌گونه که همواره بیان کرده‌ام، این برایم شگفت‌انگیز است.»
![]()
او افزود: «بارسلونا شهری بسیار زیبا است، از غذا و آفتاب آن لذت می‌برم. اکنون که در اوایل فوریه هستیم، این زیبایی شگفت‌انگیز است. این باشگاه را بسیار دوست دارم و همکاری روزانه با کادر فنی و بازیکنانم برایم بسیار لذت‌بخش است. آن‌ها بی‌همتا هستند: عاشق تمرین و فوتبال هستند. تماشای این علاقه برایم لذت‌بخش است. گویی رویایی به حقیقت پیوسته است.»
شناخت هانسی فلیک
هانسی فلیک (زاده 24 فوریه 1965) امروز دوشنبه شصت سالگی خود را جشن می‌گیرد، در حالی که همچنان شخصیتی تا حدی مرموز و در عین حال بسیار محبوب در میان هواداران بارسلوناست. مانع زبانی (عدم تسلط به زبان اسپانیایی و استفاده از زبان انگلیسی که در آن به اندازه زبان آلمانی مهارت ندارد) به او امکان داده است تا حدی در حبابی شخصی قرار گیرد که به نفع او عمل کرده است.
فلیک این باور رایج را که موفقیت در جایگاه مربیگری بارسلونا مستلزم شناخت عمیق از محیط خاص این باشگاه است، رد کرده است. در مورد او، این موضوع برعکس بوده است. او در روز معارفه خود اعلام کرد که حتی معنای این «محیط» را نمی‌داند و اکنون که آن را درک کرده، به نظر می‌رسد با آسودگی از کنار آنچه درباره‌اش گفته می‌شود، می‌گذرد.
در باشگاهی که پیوسته در تنش به سر می‌برد، فلیک هنگامی که نقش سخنگو را بر عهده داشته، چهره‌ای مثبت و سالم از خود نشان داده است. او فردی عمل‌گراست، همانند یک آلمانی اصیل، که قادر است آرامش را در خارج از زمین منتقل کند و در رختکن نیز مدیری کارآمد باشد.
مدیری برجسته و عمل‌گرا
بازیکنان تأکید دارند که او ایده‌هایی بسیار روشن دارد، اما شایعاتی مبنی بر سخت‌گیری بیش از حد که برخی هنگام ورودش به بارسلونا به او نسبت داده بودند را رد می‌کنند. هرچند او در برابر تأخیرها انعطاف‌ناپذیر است، اما همچنین مربی‌ای است که بسیار اهل گفت‌وگوست، حتی با بازیکنانی که کمتر فرصت بازی می‌یابند و نیازمند توجه بیشتری هستند.
فلیک در دل هواداران بارسلونا جای گرفته و سبک فوتبال او (فشار، بازی تهاجمی و دفاع پیش‌رو) او را با چهره‌های اسطوره‌ای چون یوهان کرایف قابل‌مقایسه ساخته است. او در نخستین فصل حضورش نتایجی فراتر از انتظارات کسب کرده، اما بزرگ‌ترین موفقیتش این است که هواداران بارسلونا نمی‌خواهند حتی یک بازی تیم خود را از دست بدهند.
قرارداد این مربی آلمانی تا سال 2026 ادامه دارد، اما هنگامی که از او درباره تمدید قرارداد پرسیده می‌شود، یادآور می‌شود که یک مربی تنها می‌تواند در زمان حال زندگی کند.
او می‌گوید: «فشاری بر من نیست، عاشق کار در این باشگاهم و ما پتانسیل فراوانی داریم. هنوز زمان دارم، یک سال دیگر از قراردادم باقی مانده و این برای یک مربی مدت زیادی است.»
نشانه‌ای از سال 2005 که به بارسلونا اشاره داشت
در تاریخ 22 نوامبر 2005، هانسی فلیک در ورزشگاه نوکمپ به کشفی بزرگ دست یافت. در جریان دیدار بارسلونا و وردربرمن در لیگ قهرمانان اروپا، رونالدینیو با حرکتی تکنیکی مدافعی را فریب داد و صدای شگفتی تماشاگران بلند شد. این بازیکن برزیلی که تنها سه روز پیش در برنابئو مورد تشویق قرار گرفته بود، هر بار که توپ را لمس می‌کرد، هیجانی ملموس در ورزشگاه ایجاد می‌کرد.
تماشای او غیرممکن بود، اما در میان تماشاگران، فردی بیش از بازی به اتفاقات روی نیمکت‌ها توجه داشت. هانسی فلیک، که به‌تازگی از هوفنهایم در دسته چهارم اخراج شده و در بحران بود، در آن لحظه حضور داشت.
با ناراحتی از اخراج، او با هواپیما به بارسلونا سفر کرد تا این بازی را تماشا کند. در جایگاه تماشاگران، نزدیک نیمکت‌هایی نشست که فرانک ریکارد و توماس شاف در آن حضور داشتند. این تجربه آتش درون او را دوباره شعله‌ور کرد. او احساس کرد که می‌خواهد روزی مانند آن‌ها باشد و بار دیگر اشتیاق مربیگری در او زنده شد. این رویداد نشان‌دهنده آن است که پشت آرامش ظاهری او در حضور عمومی، شخصیتی پرشور نهفته است، به‌ویژه در موقعیت‌های بحرانی و حالا او به آرزویش رسیده است.