راه ترقی- محققان یک روش پیشرفته برای رسوب الکترواسپری معرفی
کرده‌اند که روشی تخصصی برای پوشش‌دهی با اسپری است که در صنایع استفاده
می‌شود. گروه راتگرز راهی برای افزایش دقت ذرات میکروسکوپی که با قرار
گرفتن یک مایع جاری تحت ولتاژ بالا به دست می‌آیند و بر روی هدف خود قرار
می‌گیرند، پیدا کرده‌اند. این اسپری به ذرات ریز تبدیل می‌شود و در حین
حرکت، تبخیر می‌شود و رسوب جامدی از مایع اصلی باقی می‌گذارد.
جاناتان سینگر(Jonathan Singer)، نویسنده این مطالعه می‌گوید: در حالی
که بسیاری از مردم به رسوب الکترواسپری به عنوان یک روش کارآمد فکر
می‌کنند، استفاده از آن معمولا برای اهدافی که کوچک‌تر از اسپری هستند،
مانند آرایه‌های میکروسوزن در برچسب‌های پوستی مناسب نیست. روش‌های فعلی
تنها حدود 40 درصد بازدهی را به دست می‌آورند. با این حال، از طریق روش‌های
مهندسی پیشرفته‌ای که توسعه داده‌ایم، می‌توانیم به کارایی‌هایی دست یابیم
که از نظر آماری با 100 درصد کارایی چندان تفاوتی ندارد.
چنین پوشش‌هایی در زمینه پزشکی اهمیت فزاینده‌ای دارند. آنها روی
دستگاه‌هایی مانند استنت‌های قلب، ضربان سازها و دفیبریلاتورهایی که در بدن
کاشته می‌شوند اعمال می‌شوند. این پوشش‌ها برای محصولات نوآورانه مانند
برچسب‌های پوستی بسیار مهم هستند.
تولید مواد پیشرفته «زیست فعال»، از جمله داروها و واکسن‌ها، می‌تواند
هزینه‌بر باشد. اگر بخشی از این مواد بلااستفاده بماند، می‌تواند تعیین کند
که آیا بیمار تحت درمان قرار می‌گیرد یا خیر. دستیابی به کارایی تقریبا
کامل با این روش به این معنی است که هیچ ماده‌ای هدر نمی‌رود و این موضوع،
آن را برای پوشش دستگاه‌های پزشکی یا حتی واکسن‌ها ایده آل می‌کند.
سارا پارک(Sarah Park)، نویسنده اول این مطالعه، دانشجوی دکترا در
دپارتمان علوم و مهندسی مواد، توضیح می‌دهد: قابلیت رسوب‌گذاری با کارایی
100 درصدی به این معنی است که هیچ یک از مواد هدر نمی‌روند. ما پیش‌بینی
می‌کنیم که در تحقیقات آینده دامنه مواد سازگار و نرخ تحویل مواد در این
رویکرد با کارایی بالا گسترش می‌یابد.
یکی دیگر از ویژگی‌های قابل توجه این روش، در مقایسه با روش‌های دیگر
مانند چاپ جوهرافشان، ویژگی «میدان دور» آن است. این بدان معناست که منبع
اسپری نیازی به قرارگیری دقیق ندارد و این امر باعث می‌شود تجهیزات به صورت
انبوه و مقرون به صرفه‌تر تولید شوند و طراحی ساده‌تری داشته باشند.
این مطالعه در مجله Nature Communications منتشر شده است.