بزرگنمايي:

راه ترقی - ایران / «خدیجه؛ ام‌المؤمنین سیده زنان عالم» عنوان یادداشت روز در روزنامه ایران به قلم علی متقیان است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
در سال نهم بعثت پیامبر(ص) و مسلمانان پس از تحمل تحریم‌های ظالمانه مکیان و سختگیری‌هایی که بزرگان مکه به دلیل به خطر افتادن منافع آنان توسط پیامبر ایجاد کرده بودند، تمام توان خود را گذاشته بودند تا پیامبر در راه ترویج دین اسلام موفق نشود و جوانان، زنان، بردگان و انسان‌های آزاده که نمی‌خواستند دربند ظالمان و صاحبان سرمایه که صرفاً به ازدیاد سرمایه می‌اندیشیدند و تمام تلاش خود را بر این گذاشته بودند که به سرمایه خویش افزوده و انسان‌های بیشتری را تحت ستم خود به کار مجانی وادارند و از قبل آنها سرمایه بیشتری دست و پا کنند گردهم جمع شدند و در مجلس مشورتی که بنای آن را جد اعلای پیامبر گذاشته بود، تصمیم گرفتند و همگی در پای این تصمیم مهر تأیید زدند که از این پس هیچ یک از مردم مکه حق ندارند با مسلمانان مراوده داشته باشند، خرید و فروش کنند، رفت و آمد و مصاحبت با آنها ممنوع است و کسی حق ندارد با مسلمان ازدواج کرده و رابطه دوستی برقرار کنند. پس از این تحریم‌های همه‌جانبه که از سوی بزرگان دارای زر و زور به تصویب رسیده بود، پیامبر(ص) با مشورت ابوطالب تصمیم گرفتند حال که مکیان، مسلمانان را از همه امتیازات اجتماعی محروم کرده‌اند، مسلمانان مشمول تحریم در یک محل گرد آیند و از همدیگر دفاع کنند و در شرایط تحریم سخت در کنار یکدیگر با سختی‌ها مبارزه کنند. در آن روزهای سخت که هرگونه خرید و فروش با مسلمانان جرم بزرگی محسوب می‌شد و خاطی به اشد مجازات محاکمه و تنبیه می‌شد! این اموال خدیجه(س) بود که توسط عوامل خدیجه، به گندم و غذا تبدیل شده و شبانه بر بار شتران بی‌راهنما گذاشته، شتر به سمت شعب ابی‌طالب محل استقرار پیامبر و همراهان رها می‌شد، اگر شتر می‌توانست از مشرکان و مخالفان در امان بماند، شاید غذای مختصری برای مسلمانان تأمین می‌شد. اموال خدیجه به جای انجام تجارت برای افزایش آن، صرف زنده ماندن مسلمانان و تأمین غذای تعداد زیادی از انسان‌های موحد و آزاده‌ای شد که در پای عقیده خود از جان مایه گذاشته و حسرت یک آه را بر دل مخالفان و مشرکان گذاشتند. این روزهای سخت شعب ابی‌طالب به پایان رسید، همه اموال خدیجه در این تحریم سیاسی، اجتماعی و اقتصادی هزینه شد و مسلمانان روزهای سخت و گرسنگی و محرومیت‌های اجتماعی را پشت سر گذاشتند. پیامبر(ص) در این دوران سخت بعد از خدا و صبر و بردباری دو همراه و پشتیبان داشت که متکی به آنان بود؛ یکی خدیجه ام‌المؤمنین همسر وفادارش بود که با همراهی همیشگی‌اش، همراز و پشتیبانی قوی برای پیامبر بود و هر چه مشرکان بر او سخت می‌گرفتند، این همسر باوفا و مهربان و اولین مسلمان زن و بهترین مادر، سختی‌ها را بر پیامبر(ص) آسان می‌کرد و به احترام همسری پیامبر(ص) در آیات الهی، ام‌المؤمنین نامیده شد. پیامبر در این روزگار سخت، علاوه بر خدیجه(س) پشتیبان دیگری داشت که از کودکی با او همراه بود که کفالت پیامبر را به عهده گرفت و به شایستگی از او نگهداری و حمایت ‌می‌کرد. حمایت ابوطالب از پیامبر به جهت بزرگی او در مکه مورد توجه و اثرگذار بود. با درگذشت ابوطالب در اواخر ماه رجب، پیامبر(ص) حامی بزرگ خود را از دست داد و به سوگ عموی خویش نشست. اما صبر در این مصیبت را با حضور خدیجه تحمل می‌کرد و خوشحال بود که اگر ابوطالب را از دست داده همسرش خدیجه هست. اگر ابولهب بزرگ‌ترین دشمن قسم‌خورده‌اش به جای ابوطالب بزرگ‌ترین حامی‌اش نشسته! هنوز می‌توان غم‌ها را با خدیجه در میان گذاشت و این بانوی کرامت با پیامبر همراهی کند. کمتر از دو ماه، از زمان از دست دادن عموی مهربان نگذشته بود که مصیبتی جبران‌ناپذیر بر پیام‌آور الهی وارد شد و بهترین همدم و بزرگ‌ترین یاور و ارزنده‌ترین مونس خود را از دست داد و حزنی بر دل او نشاند که سال نهم را «سنه‌الحزن» نامید و تا زنده بود از او به عنوان همسری فداکار و مهربان، پشتیبان و یار و یاور نام می‌برد و می‌گریست. او که هر چه داشت در راه خدا داد، تمام وجودش پیروی و حمایت از پیامبر بود و یکی از چهار زن سرور زنان عالم شناخته شد؛ خداوند در برابر ناسزایی که بعد از وفات عبدالله پسر پیامبر گفته بودند، دختری به خدیجه عطا فرمود که از نظر مهربانی و حمایت از پدر و همسر یگانه بود و با نزول سوره کوثر، به لقب کوثر متصف شد و دختر این مادر هم به عنوان یکی از زنان سرور زنان عالم شناخته شد.