بزرگنمايي:

راه ترقی - ایسنا / حقیقت این است که ته دل‌مان تعریف بهزاد فراهانی را از مهدی فتحی، به حساب تعارف‌های مرسوم و آیین رفاقت گذاشتیم اما یک جستجوی ساده نشان داد که اتفاقا فراهانی، ملاحظه‌ای نداشته و واقعیت را گفته است؛ مهدی فتحی به واقع مردمی بود.
21 سال پیش زمانی که نوروز حال و هوای بهاری‌تری داشت و مردم دلخوش‌تر از این بودند، در چنین ساعت‌هایی، مهدی فتحی، بازیگر توانمند کشورمان آخرین ساعت‌های زندگی خود را در بیمارستان سپری می‌کرد.
او شامگاه 29 اسفند سال 1382 در بیمارستان چشم از جهان فرو بست.
سال‌ها بعد وقتی که از بهزاد فراهانی خواستیم تا در توصیف او که در نمایش «بینوایان» و مجموعه «امام علی» همبازی‌اش بوده، جملاتی بگوید، فراهانی سرشت مردمی فتحی را ستود و او را هنرمندی به واقع مردمی دانست.
امسال که برای یافتن مطلبی تازه درباره فتحی جستجویی در گذشته‌ها داشتیم، یکی از آخرین گفتگوهایش را در ایسنا یافتیم به سال 1380 و همزمان با روی کار آمدن دولت جدید.
اما فتحی در آن گفتگو تاکید کرده بود که کاری به دولت‌ها ندارد و درباره ضرورت توجه دولت‌ها به هنرمندان پیشکسوت گفته بود: «من در این باره کسی را مسئول نمی‌شناسم که به من که پیشکسوت هستم یا نیستم، نان و آب برساند. من بازیگرم و برای مردم بازی می‌کنم و به مسئولین هم کاری ندارم. این مردم هستند که هنرپیشه را هنرمند می‌شناسند یا نمی‌شناسند. من بازیگرم و به این که مسئولین چه می‌کنند، اصلا فکر نمی‌کنم؛ حرفه من بازیگری است؛ من حرفه‌ای این کارم و در این کار فعالیت می‌کنم و پول می‌گیرم و زندگی می‌گذرانم.»
او راست می‌گفت، به واقع بازیگر بود تا جایی که محمود دولت‌آبادی که در دوران نوجوانی در کنار فتحی در گروه تئاتر آناهیتا بالیده بود، درباره دوست دوران نوجوانی‌اش گفته بود: «فتحی یا باید روی صحنه می‌زیست یا از مادر نمی‌زاد.»
این سرنوشت محتوم فتحی بود که بازیگری تماشایی باشد و هم شنیدنی که در فن بیان نیز سرآمد بود و آموزش دوره فن بیان هنرجویان تازه‌کار در گروه تئاتر «آناهیتا» به او سپرده شده بود.
مهدی فتحی که در کنار بازیگری در کشتی نیز صاحب مهارت بود و حتی با جهان پهلون تختی هماوردی کرده بود، او که به سبب مهارتش در اجرای شعر، سیاوش کسرایی در حضورش شعر نمی خواند، جمله مشهوری داشت که دوستانش بارها ان را از زبان او شنیده بودند؛ «آیا دروغگویی را دیده‌اید هیچگاه که چنان چون من چشم‌هایش در لحظات دیوانگی و رسوایی راست بگویند؟»
و حالا این بازیگر 21 سال است که از میان‌مان رفته است. نسل جدید شاید کمتر او را بشناسند و از این رو شاید مروری کوتاه بر کارنامه هنری‌اش، خلی از لطف نباشد.
مهدی فتحی، بازیگر تئاتر سینما و تلویزیون آذر ماه سال 1318 زاده شد. او یکی از اعضای ثابت گروه تئاتر «آناهیتا» به سرپرستی مهین و مصطفی اسکویی بود.
بازی‌های درخشانش در نمایش‌هایی همچون «اتللو»، «هیاهوی بسیار برای هیچ»، «طبقه ششم»، «روبهک‌ها»، «صاحب مهمانخانه»، «تانیا» و «سلمانی شهر سویل» به یاد تماشاگران نسل‌های قبل مانده است.
بخت با تماشاگرانی یار بود که دهه 70 بازی او را در نمایش «بینوایان» بهروز غریب‌پور تماشا کردند؛ یک بازی نفس‌گیر در نقش «ژان والژان» و حضوری بیش از سه ساعت روی صحنه.
فتحی همان گونه که تئاتر را با گروه آناهیتا آغاز کرده بود، بازیگری در سینما را با بازی در فیلمی از مصطفی اسکویی با نام «زن خون آشام» تجربه کرد و بعد از انقلاب در اولین تجربه سینمایی خود مقابل دوربین ابراهیم وحیدزاده رفت و در فیلم «تحفه‌ها» ایفای نقش کرد.
بازی در فیلم‌هایی مانند «کشتی آنجلیکا»، «روز واقعه»، «زینت»، «آدم برفی»، «زشت و زیبا»، «کاکلی»، «مدرسه پیرمردها»، «اعتراض» و... بخش دیگری از کارنامه هنری اوست.
تماشاگران تلویزیون نیز نقش آفرینی‌ها او را در مجموعه‌هایی مانند «خانه پدری»، «هزاران چشم»، «مزرعه آفتابگردان»، «شیخ مفید»، «به سوی افتخار»، «زندگی» و ... دیده بودند.
در کارنامه هنری این بازیگر چندین همکاری با داود میرباقری دیده می‌شود. فتحی در تئاتر «دندون طلا»، فیلم «آدم برفی» و سریال «امام علی (ع)» با میرباقری همکاری کرد.
او گوینده نقش «سلطان» در کتاب صوت شازده کوچولو نیز هست.