بزرگنمايي:

راه ترقی - اطلاعات / «منزل به منزل!» عنوان یادداشت روز در روزنامه اطلاعات به قلم محمدعلی فیاض‌بخش است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
بسیار بعید می‌نمود و در تصور نمی‌گنجید که مدارس نیز در زمره‌ی مکان‌هایی طبقه‌بندی شوند که نیازمند حضور و حراست پلیس باشند و صحن و سرای این مکان‌ها نیز به این حضور مزیّن گردد.
سؤال این‌جاست که دقیقاً بر اساس چه پیش‌بینی‌هایی یا بروز چه مشکلاتی، پیش‌دستانه باید توافقی میان وزیر آموزش و پرورش و رئیس پلیس صورت گیرد؟ آیا در مدارس ما مشکلات انتظامی یا امنیتی وجود دارد؟ آیا در معدود موارد بسیار نادر و کمیاب، که دانش‌آموزی مرتکب خلافی می‌شود، شأن و اندازه‌ی آن خلاف، حضور پرشأن و وزین نهادی به نام پلیس را می‌طلبد؟ آیا مدارس تا کنون در مواجهه‌های بسیار نادر در خطاهای احتمالی دانش‌آموزان آن‌قدر لاعلاج و دست‌بسته شده‌اند، که باید از نیروی پلیس استمداد کنند؟ و ده‌ها سؤال دیگر.
بارها و بارها در این ستون به عنوان یک معلم در پسِ بیش از چهل‌سال کار نوشته‌ام، که مشکل اساسی در آموزش و پرورش ما، تشخیص اولویت‌ها و تمیز وظایف ذاتی و حرفه‌ای است که تقریباً در هیچ زمانی، به سبب ناکارآمدی و حرفه‌ای نبودن بالاترین مقام این وزارتخانه، جامه‌ی تحقق نپوشیده است.
وزیر محترم، خود را سرباز رئیس پلیس قلمداد کرده‌اند. آری، همه‌ی ما شهروندان،- اگر هم نگوییم سرباز پلیس هستیم- بازوی مددکار و همراه با خدمات ذاتی و ارزشمندشان هستیم. این مقوله چیزی غیر از این بیان است، که «ما در رکاب شما هستیم»، که بیان دیگرِ همان سربازبودن است. 
بازار
پلیس، نیازی به رکاب‌داری ما شهروندان عادی ندارد؛ گرچه مانند هر مسئول خدوم دیگری نیازمند همراهی، احترام و قانون‌شناسی است؛ اما وظیفه‌ی ذاتی پلیس، حضور در مکان آموزشی و پرورشی نیست- به استثنای موارد بسیار خاصّ و حادّ.
نکته‌ی جالب‌تر این‌جاست که بعد از فراخوان و دعوت به‌کار خیل انبوهی از روحانیان در مدارس، که سال‌هاست برقرار است، چه حفره‌هایی در تربیت و انضباط دانش‌آموزان همچنان وجود دارد، که در این مقطع باید پلیس نیز وارد شود!؟ منازل بعدی کدام‌اند!؟