بزرگنمايي:

راه ترقی - صبح نو / « ملاحظات وفاق » عنوان سرمقاله سردبیر روزنامه صبح نو، محبوبه نیاورانی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
دولت پزشکیان با شعار «وفاق ملی» روی کار آمد؛ اما این وفاق مورد بی‌مهری و حمله و نقد جریان‌های رادیکال دو طیف سیاسی کشور قرار گرفته است.
اما منصه ظهور این وفاق ملی کجاست؟ «وفاق ملی» باید به جامعه متکثر امروز ایران به یک چشم نگاه و سعی کند نوعی از رضایتمندی را در جامعه ایجاد کند که شامل همه مردم شود. دولت وفاق ملی در واقع طیف‌ها و نگاه‌های مختلف سیاسی را به هم وصل می‌کند و با استفاده از این پیوند پلی میان مردم و حاکمیت می‌زند. همچنان‌که رهبر انقلاب در این زمینه تأکید کرده‌اند: «دولت باید مظهر «وفاق» باشد. بعضی از این تغایرهای موهومی را که در بین مردم وجود دارد، بایستی با نگاه «وفاق‌آمیز» و نگاه ملاطفت به عموم مردم این توهمات را تضعیف کرد.»
البته این وفاق با چالش‌هایی روبه‌رو بوده است و کسانی که دوست ندارند کسی غیر از خودشان در قدرت باشد، با وفاق مخالف هستند. به‌طور مشخص جریان‌های رادیکال دو طیف آن را به چالش می‌کشند و درصدد آسیب رساندن به وفاق ملی هستند. گروه‌هایی که تفکر آنان با سیاست، نگاه و چشم‌انداز حکومت مغایرت دارد و درصدد سنگ‌اندازی با این تصمیم بزرگ هستند. این دو طیف با اظهارات تفرقه‌افکنانه خود همدیگر را تقویت می‌کنند و موجب تندتر شدن فضای سیاسی کشور می‌شوند. رویکرد این دو طیف، دو روی یک سکه علیه شکل‌گیری نظریه جدید سیاست داخلی است که به سرعت فضای سیاست را به سمت دوگانه بقا/نابودی می‌برند.
جریان رادیکال چپ؛ این جریان با مطرح کردن خواسته‌های حداکثری براساس منافع جناحی درصدد انحراف دولت پزشکیان است. این رادیکال‌های جریان اصلاحات هنوز دولت شروع به کار نکرده، صحبت از رفع حصر می‌کنند، مناظره چالشی راه می‌اندازند، فتنه 88 را زنده می‌کنند و دولتی که قطعا به فرموده رهبر معظم انقلاب باید اولین اولویتش اقتصاد باشد را درگیر موضوعات و چالش‌های سیاسی می‌کنند. دسته دیگری از این جریان، به دلیل جا افتادن از منصب‌ها و پست‌های دولتی و یا در واکنش به اقدامات دولت در راستای وفاق ملی، مدعی می‌شوند این دولت، دولت تامه و مطلق اصلاحات نیست، سایه‌ای از اصلاحات است و یا پزشکیان اولویت جبهه اصلاحات نبوده است. هایجکت رادیکال‌های علیه دولت وفاق ملی پزشکیان تا جایی است که عباس عبدی به خاتمی نامه می‌نویسد و از تند شدن و رفتارهای رادیکالی اصلاح‌طلبان گلایه می‌کند.

اصلاح‌طلبان در طول سیاست‌ورزی خود باید این موضوع را فهمیده باشند که تنها گفتمانی از اصلاحات می‌تواند در جامعه تأثیرگذار باشد و اهداف خود را پیگیری کند که همراه با حاکمیت باشد و در مسیر وفاق و همکاری بتواند از ظرفیت‌های کشور برای اصلاحات مدنظر استفاده کند. این گروه باید بدانند که با تقابل با حاکمیت نمی‌توان به سمت تغییراتی که برآمده در راستای مطالبات و منافع ملی باشد حرکت کرد. افراطیون راست؛ اما جریان دوم مخالفان وفاق ملی، افراطیون راست هستند. نمونه آن توئیت اخیر یک نماینده مجلس است که وفاق را بازگشت به نفاق تعبیر کرده است. این گروه تنها با حذف رقبا می‌توانند خود را به مخاطبان و مردم عرضه کنند. این دسته توانایی رقابت ندارند و در شرایط انسجام ملی نیز جایی برای عرض اندام.
اما حد و مرز وفاق ملی چیست؟ آیا وفاق ملی به معنای شتر دیدی، ندیدی است؟
دولت پزشکیان مانند نهالی است که مبنای حرکتش برای حل مسائل کشور روی ریل نیفتاده و هنوز در مقام تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی است و باید به آن مهلت داد و با نقدهای سازنده، آن را به سمت بهترین مسیر هدایت کرد.
دولت را می‌توان نقد و مشکلات را بیان کرد؛ اما این‌گونه ادبیات تخریب است. این گروه در واقع به دنبال موفقت دولت نیستند.
ضرورت وفاق دقیقا برای طرد همین رویکردهای اشتباه است که جامعه را دوقطبی و پیوند میان مردم و حاکمیت را دچار گسست کرده است.