بزرگنمايي:

راه ترقی - مایکت/ ما متولدین دهه هفتاد و هشتاد در ایران انیمیشن‌های زیادی برای دیدن داشتیم. داستان‌های جدید، طراحی‌های پیشرفته، شخصیت‌های دوست داشتنی و … اما حالا که بزرگتر شدیم و سر از کار روزگار درآوردیم، با دیدن دوباره این انیمیشن‌ها متوجه موضوعاتی شدیم که شاید در دوران کودکی برایمان آنقدر هم عجیب نبود. همه کارتون‌هایی که در بچگی تماشا می‌کردیم حالا رمزگشایی شدند و اینجا قرار است در مورد یک شخصیت دوست داشتنی و دوستانش صحبت کنیم.
«وینی پو» در نگاه اول داستان یک خرس مهربان و بانمک است که ماجراهایی را با دوست انسان‌نمایش تجربه می‌کند. داستان این فیلم از کتابی به همین نام گرفته شده و ماجراهای بین پو و کریستوفر برای بیننده جالب است. میلن (نویسنده کتاب این اثر) داستان‌های مختلفی پیرامون این شخصیت نوشته است که جذاب‌ترین آنها برای این فیلم انتخاب شده است.
در هر قسمت ما همیشه با عناصر ساده‌ای مثل دوستان پو، خانواده، تعطیلات و … سروکار داریم. همچنین کودکان در میان رفتارهای فانتزی و طنزگونه آنها متوجه برخی درس‌های مهم زندگی هم می‌شوند. اما این فقط روی خوش و برداشت اولیه مخاطب از این انیمیشن است.
هر شخصیت یک بیماری روانی دارد!
این یک تئوری تکراری اما عجیب برای بسیاری از انیمیشن‌های معروف است. اما اینکه چرا سازندگان قصد دارند شخصیت‌هایی که می‌سازند بیمار باشند هم یک سوال مهم است.

به هر حال بر اساس یک نظریه‌ای که به تازگی هم منتشر شده، در «وینی پو» هر کدام از شخصیت‌ها نشان دهنده یک بیماری روانی هستند. مثلا شخصیت «پیگلت» اختلال اضطراب فراگیر دارد یا «تایگر» از بیماری که این روزها بسیار شایع شده رنج می‌برد؛ به احتمال زیاد تایگر ADHD دارد. یا مثلا خود شخصیت پو با توجه به اضافه وزنی که دارد از اختلال پرخوری رنج می‌برد. کریستوفر رابین که تنها دوست انسانی آنهاست به احتمال زیاد اسکیزوفرنی دارد.
این بیماری‌ها به صورت بسیار ماهرانه‌ای در شخصیت‌ها جایی گرفته‌اند. مثلا خود شخصیت پو در شرایطی است که به خوبی اختلال خوردن یا تکانشی را نشان می‌دهد. مثلا قبل از اقدام به یک کار فکر می‌کند و تصمیمات مخاطره‌آمیز می‌گیرد. یا مثلا شخصیت جغد که اختلال نارساخوانی دارد، با اینکه شخصیت عاقلی به نظر می‌رسد اما توانایی‌اش در نوشتن و خواندن بسیار ضعیف است.
شاید اگر باز هم کودک بودیم این تئوری‌ها را زیاد جدی نمی‌گرفتیم اما اگر دقیق‌تر به این فیلم نگاه کنیم متوجه می‌شویم که این تئوری زیاد دور از ذهن نیست.
با اینکه بسیاری از تئوری‌ انیمیشن‌ها، بیشتر توسط مردم عادی کشف می‌شوند اما، این تئوری برای فیلم «وینی پو» از یک مقاله تحقیقاتی مهم بیرون آمده است. شاید گمان کنید که این انیمیشن‌ها با وجود بیماری‌های روانی که دارند برای کودکان مناسب نیستند اما در یک مقاله نکاتی ذکر شده که بهتر است آن را بدانید؛ در انیمیشن پو، شخصیت‌های بیمار با رفتارهایشان معرف بیماری خود هستند. کودکان با تماشای آنها متوجه اشتباه رفتارشان شده و با تذکر والدین سعی می‌کنند این حرکات را تکرار نکنند. علاوه بر این، والدین با تماشای این رفتارها متوجه علائم بیماری‌های مختلف روانی شده و برای پیشگری آنها اقدام می‌کنند.