بزرگنمايي:

راه ترقی - مهر / تحقیقات جدید نشان می دهد که چهار سال هورمون درمانی برای کمک به زنان برای مقابله با علائم یائسگی، هیچ آسیبی به مغز، حتی در دراز مدت، وارد نمی کند.
به نقل از مدیسن نت، تیمی به سرپرستی «کری گلیسون » از دانشگاه ویسکانسین به این نتیجه رسیدند: «در مطالعه حاضر، تقریباً 10 سال پس از 48 ماه درمان یائسگی، عملکرد شناختی زنان تحت درمان با هورمون درمانی با زنان تحت درمان با دارونما تفاوتی نداشت».
در طول چندین دهه قبل، میلیون‌ها زن برای کمک به مهار گرگرفتگی و سایر علائم یائسگی، انواع مکمل استروژن را در درازمدت مصرف کردند. سپس در سال 2002، نتایج حاصل از مطالعه ابتکار سلامت زنان، هورمون درمانی را با افزایش خطر لخته شدن خون، سکته، سرطان سینه و بیماری قلبی مرتبط دانست.
این امر باعث کاهش شدید استفاده از HRT (روش هورمون درمانی) شد، اما در سال‌های اخیر دیدگاه متفاوت‌تری از خطرات و مزایای درمان پدیدار شده است، به طوری که برخی از زنان تنها چند سال در حوالی زمان یائسگی HRT مصرف می‌کنند.
آیا این دوره کوتاه‌تر HRT به مغز آسیب می‌رساند؟
چهار سال پس از توقف چهار ساله HRT، مطالعه انجام شده هیچ کاهشی در تفکر یا حافظه در بین کاربران در آن مقطع زمانی شناسایی نکرده بود. در این مطالعه 727 زن در سنین یائسگی حاضر بودند که همگی از سلامت قلبی عروقی خوبی برخوردار بودند.
این زنان همگی 10 سال پس از پایان چهار سال درمان هورمونی مورد آزمایش قرار گرفتند.
گلیسون گفت: «هورمون‌درمانی یائسگی با مزایای شناختی مرتبط نبود و هورمون‌درمانی یائسگی نیز از زوال شناختی جلوگیری نمی‌کند».
به گفته محققان، در حالی که HRT هیچ آسیبی به مغز وارد نمی‌کند، نباید به عنوان وسیله‌ای برای تقویت سلامت عصبی زنان با افزایش سن در نظر گرفته شود.
برای زنان در دوران یائسگی و ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشتی که از آنها مراقبت می‌کنند، دریافت اطلاعات مستقیم، واضح و مبتنی بر شواهد در مورد هورمون درمانی یائسگی چالش برانگیز است.
زنان در این مطالعه اشکال مختلفی از مکمل‌های هورمونی ( پریمارین ، کلیمارا یا پرومتریوم ) را دریافت کردند که به شکل قرص یا پچ دریافت کردند.
گروه گلیسون گفت که باید تحقیقات بیشتری در مورد تأثیر HRT بر سلامت مغز انجام شود.
آنها نوشتند: «این یافته‌ها نیاز به تحقیقات بیشتر برای بررسی سایر پیامدهای بالقوه سلامت درازمدت مرتبط با هورمون درمانی یائسگی، فراتر از عملکرد شناختی را نشان می‌دهد. مطالعات آینده می‌تواند بر روی زمینه‌هایی مانند خلق و خو و نشانگرهای زیستی بیماری آلزایمر تمرکز کند.»