بزرگنمايي:

راه ترقی - خراسان / مردی که جسد همسرش را با تاکسی از مشهد به تهران برد و مقابل ستاد فرماندهی فراجا آن را روی زمین گذاشت، در حالی برای آخرین بار پای میز محاکمه ایستاد که اشک ریزان عشق به همسرش را به عنوان آخرین دفاع فریاد زد.
در این جلسه دادگاه که به ریاست قاضی محمدشجاع پورفدکی و مستشاری قاضی جوادآسیان یزد در شعبه پنجم دادگاه کیفری یک خراسان رضوی برگزارشد،جوان 32 ساله ای پای میز عدالت قرارگرفت که طبق کیفرخواست صادره از دادسرای عمومی وانقلاب مشهد،پس از قتل همسرش ،جسد او را مهر سال قبل درون چمدان گذاشته و به تهران انتقال داده بود.
در جلسه دادگاه که با تلاوت آیاتی چند از کلام ا...مجید آغاز شد،ابتدا رئیس دادگاه با اشاره به احادیث و آیاتی از قرآن مجید، حاضران را به اخلاق نیکو،تقوا و گذشت توصیه کرد و سپس با تفهیم اتهام قتل عمدی زن مسلمان و دیگر اتهامات به متهم به قتل، از وی خواست ضمن تشریح چگونگی ارتکاب قتل از خود دفاع کنداما قبل از دفاعیات متهم،در حالی که صاحبان خون درخواست قصاص نفس داشتند،قاضی شجاع پور فدکی به زبان فصیح عربی با صاحبان خون و برخی از حاضران در جلسه دادگاه سخن گفت و جزئیاتی از روند قضایی پرونده را شرح داد.بنابر گزارش خبرنگار ارشد روزنامه خراسان،در ادامه، متهم به قتل که با همه وجود ابراز ندامت می کرد و اشک هایش را مدام از چهره اش می زدود، با بیان این که از یادآوری آن صحنه های تلخ و دردناک هنوز زجر می کشد و حیرت زده است، به قضات با تجربه شعبه پنجم دادگاه کیفری یک خراسان رضوی گفت:اختلافات خانوادگی بین من و همسرم از حدود 3 سال قبل شروع شد. من دختری داشتم که باید روانه مدرسه می شد اما درگیری های مالی و ناسازگاری های ما با یکدیگر از زمانی شدت گرفت که همسرم ادعا کرد باید حق طلاق را به او بدهم! من برای آن که همسرم را غافلگیر و خوشحال کنم سند خودرویی را که با آن کار می کردم ، به نام او زدم چون عاشقش بودم ولی در برابر این خواسته او مقاومت کردم تا حدی که زندگی ما به جهنم تبدیل شد!
با وجود این، همسرم دست بردار نبود! من هم که او را خیلی دوست داشتم دربرابرش احساس ضعف می کردم و فقط می خواستم یک بار قربان صدقه ام برود. او می گفت: من نمی خواهم طلاق بگیرم فقط به خاطر این که دلگرم باشم این خواسته را مطرح می کنم. بالاخره کم آوردم چون به او عشق می ورزیدم و نمی خواستم همسرم را ازدست بدهم! دوست داشتم نگاهم را به زندگی مشترک عوض کنم ولی هیچ گاه خوشحال نبودم. او خودرو را سوار می شد و بیرون می رفت اما من حتی نمی توانستم دخترم را به کلاس ببرم! بالاخره تسلیم شدم و این گونه درگیری های مابیشتر شد تا جایی که قصد داشتم از طریق قانونی اموالی را که به او هدیه کرده بودم، پس بگیرم! ولی حتی پول هزینه های دادرسی را نداشتم. او هم متاسفانه کوتاه نمی آمد!
بیشتر از یک سال و نیم بود که گویی بختک سیاه روی زندگی ام خودنمایی می کرد. دوران سیاه و ترسناکی را می گذراندم که بالاخره در میان این تالمات روحی و روانی ،اشتباه بزرگی را مرتکب شدم.گزارش روزنامه خراسان حاکی است متهم که حالا تقریبا نیمی از بسته دستمال کاغذی را برای زدودن اشک از پهنای صورتش مصرف کرده بود،در میان اشک و ندامت ادامه داد:آن شب شوم خیلی فشار روحی داشتم تا این که بالاخره آستانه تحملم به پایان رسید. آماده خواب بودم که به یک باره خشم و عصبانیت همه وجودم را فرا گرفت، دستانم را دور گلویش گذاشتم و زمانی به خود آمدم که دیگر همسرم نفس نمی کشید. خیلی زود پشیمان شدم. حیرت زده بودم!نمی دانستم چه کنم! تا صبح در کنار جسد او نشستم و صبح روز بعد تصمیم گرفتم پیکر همسرم را به تهران ببرم. می دانستم خیلی زود دستگیر می شوم به همین دلیل قصد داشتم در زندان تهران دوران مجازاتم را بگذرانم چون خانواده ام در آن جا بودند و می توانستند به ملاقاتم بیایند! این بود که جسد را به نوعی درون چمدان قرار دادم و با یک تاکسی زرد رنگ به صورت دربستی به تهران بردم. ابتدا می خواستم به همراه جسد به کلانتری بروم اما اشتباهی به ستاد فرماندهی فراجا رفتم و خودم را تسلیم کردم.
متهم این پرونده جنایی که حالا با نصیحت های مقام قضایی کمی آرام گرفته بود، بخشی از روزهای خوش زندگی را بازگو کرد و گفت:من سال 93 و در یک تصمیم عاشقانه با همسرم که از بستگانم بود، ازدواج کردم و در سال 96 هم صاحب دختری زیبا شدم. روزهای شادی را می گذراندیم و با هم به مسافرت می رفتیم . حتی مادر زنم خیلی اوقات دخترش را نصیحت می کرد که با من مهربان باشد و زندگی اش را خراب نکند ولی نمی دانم چه شد!حالا هم خودم را مستحق هر کیفری می دانم و خیلی پشیمانم!