بزرگنمايي:

راه ترقی - همشهری / «ظاهر و باطن بازی ترامپ!» عنوان یادداشت روز در روزنامه همشهری به قلم حسام‌الدین برومند است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
سخنان دوباره ترامپ درباره مذاکره با ایران خبرساز شده است. او این‌بار در نشستی خبری تلاش کرد به‌گونه‌ای صحبت کند که به‌اصطلاح مسئله مذاکره با ایران را فیصله بدهد! برای همین ترامپ مدعی شد: «با ایران به لحظات نهایی رسیده‌ایم» و این درشت‌گویی را هم ضمیمه ادعای خود کرد که نمی‌تواند اجازه دهد تهران به «سلاح هسته‌ای» دست پیدا کند!
‌واقعیت این است که رفتار سیاسی ترامپ، منطبق بر «معامله» است و راهبرد او در معامله «تهدید و عملیات روانی» است. ترامپ در ماجرای تحقیر زلینسکی و فشار به او برای تصرف معادن اوکراین، در تحقیر ‌جاستین ترودو‌ برای پیوستن کانادا به آمریکا به‌عنوان ایالت پنجاه‌و‌یکم، در ماجرای تغییر نام خلیج مکزیک به خلیج آمریکا!، در تصاحب جزیره گرینلند از دانمارک!، در آنچه بازپس‌گیری کانال پاناما عنوان می‌کند و مصداق‌هایی از این دست، همواره با تهدید و زور و عملیات روانی به پیش رفته‌ اما اشتباه محاسباتی ترامپ این است که فکر می‌کند این روش لزوما در هر زمانی و در مورد هر کشوری جواب می‌دهد.
 ترامپ در دور اول ریاست‌جمهوری خودش که از الان هم کمی به‌اصطلاح دیوانه‌تر رخ می‌نمود، مدعی شد که پروژه فشار حداکثری در مورد ایران با هدف فلج‌کردن صادرات نفتی کشورمان به‌گونه‌ای خواهد بود که ایرانی‌ها جشن 40سالگی خود را برگزار نخواهند کرد ولی او در این صحنه شکست خورد؛ همچنان‌که ترامپ در همان دوره اول ریاست‌جمهوری خود می‌خواست طرح معامله قرن در مورد فلسطین را عملیاتی کند ولی باز هم شکست خورد.
 گفتنی است‌ که ترامپ برای اینکه معامله مدنظر خودش را ببرد، به اهرم تهدید نظامی متوسل می‌شود و مدعی است که روی دیگر عدم‌مذاکره «جنگ» است تا به‌اصطلاح این فشار نظامی را تضمینی برای عملیات روانی خود به کار بگیرد. اما مسئله، ارزیابی همه‌جانبه «حریف» است که صحنه واقعیت را روشن‌تر می‌کند. در همان دوره اول ریاست‌جمهوری ترامپ، او وقتی ایران را از جانب رژیم اسرائیل تهدید نظامی کرد، ‌برژینسکی،‌ مشاور اسبق امنیت ملی ایالات متحده در مصاحبه با هاآرتص گفت: «فکر نمی‌کنم که آمریکا به‌راستی برای یک گزینه نظامی واقعی درمورد ایران، برنامه‌ای داشته باشد.»
بازار
اکنون نیز که ترامپ بر مذاکره با ایران مانور می‌دهد، بلافاصله سعی می‌کند القا کند که اگر مذاکره نشود، گزینه بعدی حمله اسرائیل به ایران است! واقعیت حاکی از آن است که او همچنان به‌دنبال امتیازگیری از ایران است و از مذاکره می‌گوید تا به‌اصطلاح توپ را در زمین ایران انداخته باشد و با تهدید و عملیات روانی بعدی، شرایط را برای توافقی که در سودای آن است، آماده کند. سؤال روشن این است که واقعا ترامپ به گزینه حمله به ایران فکر می‌کند؟ این گزینه چقدر واقعی است؟ پاسخ را از نگاه متفکر برجسته آمریکایی در روابط بین‌الملل می‌توان دنبال کرد. همین ‌ماه گذشته بود که ‌جان مرشایمر، استاد دانشگاه شیکاگو و نظریه‌پرداز «رئالیسم تهاجمی» به صراحت گفت: «ادامه‌یافتن جنگ‌های اسرائیل در منطقه به نفع امنیت ملی آمریکا نیست. با وجود حضور افراد تندرو در کابینه ترامپ، او به‌دنبال جنگ با ایران نیست.»
 بنابراین باید در برابر ترامپ هم با صبوری و هم با هوشمندی برخورد ‌و عمیات روانی را از واقعیت جدا کرد. محاسبه ترامپ و دولت او این است که به جنگ با ایران نیایند و ناگفته پیداست که اسرائیل هم بدون اجازه آمریکا، توان حمله به ایران ندارد. تنها مسئله‌ای که گزینه جنگ را پررنگ می‌کند، این است که محاسبات ترامپ و آمریکا را عوض کنند و این موقعی اتفاق می‌افتد که سیگنال ضعف از داخل و از سوی برخی جریان‌های خاص سیاسی به بیرون داده شود و حریف بپندارد که ایران تحت هیچ شرایطی جنگ نمی‌کند. همه نکته این است که تله نجنگیدن، اندازه تله جنگیدن خطرناک است. توازن بین این دو بسیار مهم است. برای نجنگیدن نیز باید آماده جنگ بود. مراقب باشیم در جنگ محاسبات، محاسبات را عوض نکنند.