بزرگنمايي:

راه ترقی - ایران اکونومیست / تلاش برای یافتن موجودات فضایی را می‌توان یکی از بزرگترین ماموریت‌های بشر دانست. هرچند همیشه این سوال مهم مطرح می‌شود که آدم فضایی ها چه شکلی هستند. آیا فرازمینی ها به انسان شباهت دارند؟
به نقل از گجت نیوز، کم پیش می‌آید که دانشمندان و نویسندگان داستان‌های تخیلی رویکرد مشابهی در مورد یک موضوع داشته باشند؛ اما در مورد موجودات فضایی اینگونه است. بشر هنوز نتوانسته در تلاش برای یافتن موجودات فضایی موفق شود و البته هیچ نشانه‌ای نیز از آنها دریافت نکرده است. به‌همین‌خاطر دانشمندان و نویسندگان آثار تخیلی در پاسخ به اینکه آدم فضایی‌ها چه شکلی هستند راهی جز حدس زدن ندارند. البته ناگفته نماند که حدس‌های این دو گروه فوق‌العاده با هم تفاوت دارند.
آدم فضایی‌ها چه شکلی هستند؛ سوالی با پاسخ‌های متفاوت
در فیلم‌های مختلف معمولا موجودات فضایی را به‌صورت کوتوله‌هایی با صورت سبز و چشمانی بزرگ می‌بینیم. برخی از آنها نیز شکارچیانی وحشتناک هستند که برای نابودی زمین آمده‌اند. هرچند به باور دانشمندان قیافه موجودات فضایی به محیط و شرایط سیاره‌ای بستگی دارد که آن را خانه می‌نامند. در واقع شرایط خاص سیاره‌ای دیگر می‌تواند سبب شود که آنها ساختار و ظاهری کاملا متفاوت با انسان‌ها داشته باشند.
آدام فرانک، استاد اخترفیزیک دانشگاه روچستر دیدگاه جالبی در مورد اینکه آدم فضایی‌ها چه شکلی هستند، دارد. به‌باور وی اگر موجودات فضایی در سیاره‌ای با اتمسفر بسیار قوی تکامل یابند، ممکن است فقط توانایی پرواز در آسمان سیاره خود را داشته باشند. هرچند اگر آنها در سیاره‌ای با گرانش قوی باشند، بیشتر شبیه موجوداتی با ساختار قوی همچون فیل خواهند بود.
ولنتینا اریستووا، استاد شیمی دانشگاه ادینبرو پاسخ دیگری برای اینکه آدم فضایی‌ها چه شکلی هستند، ارائه می‌دهد. به‌باور وی اگر اتمسفر یک سیاره نتواند تشعشعات خطرناک ستاره اصلی را جذب کند، احتمالا موجودات فضایی زیر زمین تکامل می‌یابند. در این حالت فرازمینی‌ها از خاک به‌عنوان لایه حفاظتی بهره خواهند برد. البته در این حالت دیگر نباید انتظار مشاهده یوفو و موجودات فضایی پیشرفته را داشته باشید؛ زیرا فرازمینی‌های مدنظر بیشتر به قارچ شباهت خواهند داشت.
فراموش نکنید که حتی در کره زمین نیز زیر خاک اشکال بسیار بیشتری از حیات وجود دارند؛ بنابراین پیدا کردن شبکه گسترده‌ای از ریشه‌ها در سیاره‌ای دیگر عجیب نیست. البته اگر سیاره‌ای در معرض تابش شدید امواج فرابنفش باشد، آدم فضایی‌های حاضر در آن شکلی جالب خواهند داشت. پوست آنها احتمالا به‌رنگ قرمز، آبی و یا سبز خواهد بود تا بتواند همچون سپری حفاظتی عمق کند.
همچنین ممکن است این مدل از آدم فضایی‌ها پروتئین‌های خاصی برای جذب بخشی از انرژی فرابنفش داشته باشند. در کنار این موارد می‌توان احتمال‌های دیگری را هم در نظر گرفت. دمای سطح بسیاری از سیاره‌های فراخورشیدی نسبت به زمین پایین‌تر است.
در این حالت احتمال دارد که آدم فضایی‌ها موجوداتی با سوخت‌وساز بسیار آهسته باشند. یکی از جانوران با سوخت‌وساز بسیار آهسته تنبل است. متابولیسم این جانور تنها 40 تا 45 درصد جانورانی با اندازه مشابه است. بنابراین احتمال وجود این دسته از موجودات فضایی را نیز نمی‌توان نادیده گرفت.
طبیعتا اگر روزی در اخبار نجوم عنوان پیدا شدن موجودات فضایی پیشرفته را مشاهده کنیم، هیجان‌زده خواهیم شد. ولی در واقعیت انتظار می‌رود که دانشمندان در بهترین حالت حیات میکروبی را در سیاره‌های فراخورشیدی پیدا کنند. فراموش نکنید که ما تنها 200 هزار سال قدمت داریم و زمین برای بخش زیادی از عمر 4.5 میلیارد ساله خود تنها میزبان حیات میکروبی بوده است.
با وجود همه اینها نمی‌توان احتمال کشف موجودات فضایی پیشرفته و یا سفر آنها به کره زمین را رد کرد. اینجا باید پرسید که آدم فضایی‌های پیشرفته چه شکلی هستند. سارا رویمر، استاد اخترفیزیک دانشگاه یورک تورنتو احتمال شباهت زیاد موجودات فضایی پیشرفته به انسان را بسیار پایین می‌داند.
فیزیولوژی خاص انسان در نتیجه تکامل در محیط سیاره زمین و البته میزان زیادی شانس شکل گرفته است. بنابراین تمدن‌های بیگانه نیز باید با توجه به محیط خاص خودشان ویژگی‌ها و اعضای کاملا متفاوتی داشته باشند. البته ممکن است برخی ویژگی‌های حیوانی مشترک را در نتیجه تکامل هم‌گرا در آنها دید.
از این ویژگی‌ها می‌توان به‌ چشم‌هایی برای دیدن محیط اطراف و پاها و یا بال‌هایی برای حرکت اشاره کرد. هرچند که شباهت ما با موجودات فضایی پیشرفته همین‌جا به‌پایان می‌رسد. البته همه پاسخ‌ها به سوال آدم فضایی‌ها چه شکلی هستند، بر یک فرض بسیار مهم بنا شده است.
ما همیشه تصور می‌کنیم که موجودات فضایی نیز همچون ما به آب، نور خورشید و اکسیژن برای زنده‌ ماندن نیاز دارند. هرچند این احتمال وجود دارد که آنها در سیاره‌ای دیگر به‌گونه‌ای کاملا متفاوت تکامل یافته باشند. حتی ممکن است آنها از ساختار پایه‌ای کاملا متفاوتی بهره ببرند.
به‌عنوان مثال در کره زمین حیات بر پایه کربن شکل گرفته است؛ اما در بسیاری از آثار تخیلی موجودات فضایی بر پایه سیلیکون هستند. طبیعتا سیلیکون گزینه‌ای بسیار نامحتمل است؛ زیرا به فراوانی کربن در طبیعت یافت نمی‌شود و نمی‌توان همچون کربن ترکیبات پیچیده زیادی را بسازد. هرچند ایده کلی این مسئله کاملا ممکن است. شاید بتوان در آینده موجوداتی را بر پایه عناصری دیگر مشاهده کرد.
انسان در مدت حضور خود روی کره زمین همیشه با شگفتی‌های گوناگون از طبیعت مواجه شده است. آیا نمی‌توان انتظار داشت که جهانی با 2 ترلیون کهکشان یک بار دیگر انسان را شگفت‌زده کند؟