راه ترقی - ایسنا / مراسم نکوداشت فریدون شهبازیان به همت کانون آهنگسازان سینمای ایران، خانه سینما و با همکاری و حمایت صندوق اعتباری هنر برگزار در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد.
در این مراسم، چهره‌هایی از جمله مجید انتظامی، پیروز ارجمند، مینا افتاده، علی مغازه‌ای، هوشنگ کامکار، همایون رحیمیان، محمد اصفهانی، صدیق تعریف، وارطان ساهاکیان، علی جعفری پویان، ساعد باقری، احمد مسجد جامعی، رضا تاجبخش، حمید غلامعلی، فواد حجازی و .... حضور داشتند.

در ابتدای این مراسم محمد اصفهانی به همراه نوازندگی فواد حجازی تیتراژ سریال «آوای فاخته» را اجرا کردند. 
نمی‌دانم درباره فریدون چه بگویم
پس از آن هوشنگ کامکار (موسیقیدان و آهنگساز) که دوستی نزدیکی با شهبازیان فقید داشته است طی سخنانی گفت: در چند روز گذشته بسیار از فریدون صحبت کرده‌ام ولی همه شما می‌دانید که او چه کارهای ارزشمندی انجام داده است. یک هفته است گیج شده‌ام. آخر مگر می‌شود مرگ این‌گونه باشد؟ در خانه موسیقی بودیم که فریدون هم کنار من نشسته بود. داوود گنجه‌ای به فریدون گفت کنار هم بنشینیم تا یک عکس بگیریم؛ بلکه شاید 10 روز دیگر یکی از ما نباشد. 
او ادامه داد: چند روز بعد به فریدون زنگ زدم تا احوال او را بپرسم. همسرش گفت بیمارستان است و حالش خوب است. صبح روز بعد زنگ زدم و خبر فوتش را به من دادند. باورم نمی‌شد. آخر امکان ندارد کسی این‌گونه فوت کند. نمی‌توانستم مرگ او را تصور کنم؛ آن هم وقتی که یک هفته قبل کنار هم بودیم. 
کامکار تصریح کرد: نمی‌دانم درباره فریدون چه بگویم! من از وقتی در سنندج بودم با نام او آشنا بودم و به تهران که آمدم در دانشکده هنرهای زیبا با هم دوست شدیم. از آن زمان تا قبل از فوتش برای موسیقی زحمت کشید. به موسیقی ملی ایران خدمت کرد و کمک بسیاری در جهت ارتقای آن کرد. فریدون شاگردان بسیار خوبی تربیت کرد. کارهایی که فریدون کرده است تا ابد در تاریخ موسیقی ما جاودانه خواهد بود. انشالله که روحش شاد باشد.

شهبازیان برایم نمادی آهنگین از عشق بود
پس از کامکار، محمد اصفهانی (خواننده پیشکسوت موسیقی پاپ) هم طی سخنانی گفت: آقای شهبازیان همیشه امیدوار بود و من از این ویژگی او انرژی می‌گرفتم. من از نوجوانی با آثار او انس گرفتم و همیشه با خودم فکر می‌کردم سازنده این آثار حتما انسان خاصی است. دوست داشتم او را از نزدیک ببینم به خصوص هنگام ساخت آهنگ، تا اینکه سرنوشت، مرا به او رساند. آقای شهبازیان پدرانه دست مرا گرفت و به من کمک کرد. رابطه او با موسیقی و اهلیت موسیقی را به نحوی با شکوه در مراوداتم با ایشان حس می‌کردم. ایشان سلیقه و هارمونی خوبی در موسیقی داشتند و این سلیقه حتی در لباس خریدن او نیز وجود داشت. آقای شهبازیان برای من نمادی آهنگین از عشق بود.

ما ایرانی‌ها مرده پرستیم!
در ادامه پیامی تصویری از کامبیز روشن‌روان (موسیقیدان و آهنگساز) پخش شد که او درباره شهبازیان چنین گفت: شوربختانه عزیز دیگری را از دست دادیم. آشنایی و دوستی من با شهبازیان به نیمه دوم دهه 40 برمی‌گردد که در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران درس می‌خواندم. او در آن زمان بیشتر از رادیو می‌گفت؛ چراکه در آنجا فعالیت داشت. در نیمه دهه 50 نواری را توسط کانون پرورش فکری منتشر کرد که نفس تازه‌ای به کالبد موسیقی ایران دمید و استقبال زیادی هم از آن شد. 
او ادامه داد: شهبازیان مدتی هم در مرکز موسیقی صدا و سیما حضور داشت و این باعث شد موسیقی پاپ بعد از انقلاب هم وجود داشته باشد و بسیاری او را عامل وجود موسیقی پاپ بعد از انقلاب می‌دانند. 
او در آثار سینمایی و سریال های مختلفی کار کرد و ضمن فعالیت‌هایی که داشت با خوانندگان زیادی مانند محمدرضا شجریان، پری زنگنه، گلپا، نادر گلچین، علیرضا افتخاری، حسام‌الدین سراج و محمد اصفهانی کار کرد.
این هنرمند تصریح کرد: به گفته خود شهبازیان «جام تهی» بهترین اثر اوست. شهبازیان این آلبوم را روی شعر فریدون مشیری ساخته است و می‌توان گفت جزو نخستین آثاری است که روی شعر نو ساخته شد. ما ایرانی‌ها مرده پرستیم و تا وقتی افراد زنده هستند، اصلا کاری به آنها نداریم ولی وقتی که مردند از آنها یاد می‌کنیم و به راست و دروغ سعی می‌کنیم از آنها اسطوره بسازیم. بیاید به دیگران عشق دهیم، حرف آنها را گوش کنیم، کنار آنها باشیم، قدر آنها را بدانیم و به آنها به عنوان افرادی که هستند و می‌توانند موثر باشند احترام بگذاریم. تا مدتی پیش کنارش می‌نشستیم و از افکار او استفاده می‌کردیم. من ندیدم بدخلقی داشته باشد و خیلی مهربان و دوست داشتنی و قابل احترام بود. به خانواده، جامعه موسیقی و سینما تسلیت می‌گویم.

آثارش رنگ و بوی ایرانی داشتند
دیگر سخنران این برنامه وارطان ساهاکیان (آهنگساز) بود که گفت: از فوت این عزیز بسیار متاسف شدیم. مدتی پیش او را به همراه آقای پیرنیاکان در خانه موسیقی دیدم و مرگش برایم شوکه‌کننده بود. خیلی از فوت او متاسف شدم. شهبازیان در موسیقی ایرانی و کلاسیک تبهر خیلی خوبی داشت و هر دو را خیلی خوب می‌شناخت و همیشه به گونه‌ای کار می‌ساخت که بوی موسیقی ایران را بدهد. از او به خاطر کارهایی که برای موسیقی کرد، سپاسگزارم‌ دوست خیلی خوب و مهربانی بود.

افتخار می‌کنم که با او کار کردم
همچنین در بخش دیگری از این مراسم، علی جعفری پویان (نوازنده ویلن و آهنگساز) گفت: هر کدام از بزرگترها را که در در موسیقی از دست می‌دهیم، جایگزینی برایشان نیست و این کار را خیلی سخت می‌کند. این اتفاق باعث شد اگر هنرمندان بزرگتر حال خوبی ندارند، سعی کنیم حال خوبی برای آنها ایجاد کنیم. ما در «سال‌نوا» هم تلاش می‌کنیم که قدردان خوبی‌های بزرگترها باشیم. افتخار می‌کنم که با امثال آقای شهبازیان کار کردم. بخشی از احساس و بیانم در موسیقی به بخش شنیداری من در کودکی برمی‌گردد که با تمرین روی آثار بزرگان برایم به دست آمد و زمانی که آنها را از نزدیک می‌دیدم سخت بود که دست و بالم نلرزد. من از تمام آنها آرامش گرفتم. 
او ادامه داد: خیلی خوب است، ستادی داشته باشیم تا وقتی که هنرمندی از دست می‌رود وداع با آنها را به شکلی هماهنگ و در شأن آنها برگزار کنیم؛ زیرا اکثر مواقع ناهماهنگی‌هایی به وجود می‌آید. به عنوان کسی که از سال 77 با آقای شهبازیان کار کردم از او بدی ندیدم. گاهی بود که گمان می‌کردم با من خیلی بد برخورد خواهد کرد ولی به یک باره با چهره دیگری از او مواجه می‌شدم. او برای من فردی مهربان بود. امیدوارم قدر بزرگانی مانند شهبازیان را بیشتر بدانیم.

امیدوارم مشکلات تنفسی موسیقی برطرف شود
ساعد باقری (شاعر) نیز در سخنانی بیان کرد: متاسفم که ما استاد ارجمندی را با یک مرگ نمادین بر اثر مشکلات تنفسی از دست دادیم. امیدوارم که مشکلات تنفسی برای موسیقی برطرف شود. خوشحالم فرصت پیدا کردم برای استادی که خیلی اوقات حیرت و تعجب مرا برمی‌انگیخت، صحبت کنم. هنرمندانی که دستی در سنت و نوآوری دارند بسیار کار سختی پیش روی آنها است، خصوصا اینکه پیشگام هستند. کار آنها سخت است و تا زمانی که اجرا نشود، نمی‌توانند جای پای خود را محکم کنند. با آهنگسازان برجسته بسیاری کار کردم و یاد گرفتم ولی شهبازیان متفاوت بود؛ او با رگ و پی زبان فارسی آشنا بود نه فقط شعر. من از او یادگرفتم.

آثار شهبازیان روح ایرانی دارند
احمد مسجد جامعی (وزیر پیشین وزارت فرهنگ) هم طی سخنانی بیان کرد: من یک کار آقای شهبازیان را به نام «رباعیات خیام» بعد از فوت ایشان گوش دادم. این اثر به صورت مشترک با شجریان و شاملو ساخته شد. آنچه در این مجموعه گوش‌نواز است توان آهنگسازی است و او با ساز، دانش و ساختار موسیقایی غربی یک اثر موسیقی با روح ایرانی ارائه کردند. این اثر پرگویی و کم‌گویی ندارد و خسته‌کننده و ملال‌آور نیست. ما با فضاهای موسیقایی گوناگونی در این اثر رو به رو هستیم. شهبازیان یا ساز موسیقی و ساختار غربی توانایی آن را داشت که موسیقی ایرانی بسازد.

او عشقی قلبی به تالار وحدت داشت
در پایان این برنامه ماهور موسائیان (همسر فریدون شهبازیان) طی سخنانی گفت: علت اینکه فریدون را از تالار وحدت به بهشت زهرا (س) بدرقه کردیم به خاطر انتخاب قلبی خودش بود. فریدون زمانی که در هنرستان موسیقی درس می‌داد و زمانی هم که رهبر ارکستر ملی بود، عشقی قلبی به آنجا داشت و تک‌تک آن بچه‌ها مانند بچه‌های خودش بودند؛ به همین دلیل حس کردم که شاید بخواهد با فرزندان خودش خداحافظی کند.
او ادامه داد: فریدون معمولا آثار خودش را گوش می‌کرد به خصوص در این یک سال اخیر و واقعا حالش با آثار خودش خوب بود. خط خوشی داشت و معمولا در خانه شعرهایی که حفظ بود را می‌نوشت. 
او تاکید داشت آثاری که با استاد شجریان ساخته بود، بهترین آثار او هستند. یک روز به من گفت: «من فکر می‌کنم کارهایی که با محمدرضا اجرا کردم، فقط مختص خودش است. کارهای مشترک با او را هیچکس نمی‌تواند اجرا کند و نباید هم بکند؛ زیرا آنها در انحصار محمدرضا شجریان هستند.»