راه ترقی - ورزش 3 /تازه سوت پایان بازی پرسپولیس - النصر دمیده شده بود که کانال تلگرامی باشگاه، عبور امید عالیشاه از علی پروین و رکوردشکنی وینگر پرسپولیسی‌ها بعنوان بازیکنی با بیشترین سابقه بازی در پرسپولیس منتشر کرد. در واقع علی پروین، خلعت سرخرنگ تاریخی خود با یقه پشمینه را روی دوش کاپیتان امروز پرسپولیس می‌انداخت، بی‌آنکه کسی بگوید این رکورد (279 بازی) برای پروین در 16 سال و برای عالیشاه در ده سال به ثبت رسیده، در سالهایی که مابین آن فوتبال به صورت کامل تعطیل بود یا یک تیم در یک فصل ده پانزده بازی انجام می‌داد. پروینی که در 16 سال حضور در پرسپولیس تنها 9 بار تعویض شد و یک روز جمعه، در پی شکست تیمش مقابل دارایی مقابل صدهزار نفر تصمیم گرفت دیگر به‌عنوان بازیکن به زمین نرود، درحالیکه یک هفته پیش‌تر در بازی مقابل هما با یک کاشته تماشایی و یک ضربه سر یکی از ستارگان تیمش در بازی مقابل تیم مدعی هما بود.
شروع مربیگری علی پروین در پرسپولیس مربوط به زمانی بود که هنوز استوک هایش را از گل و خاک می‌تکاند و قبل از هر بازی پیراهن آستین کوتاه آرسنالی قرمزها را بر تن می‌کرد تا جلوتر از بازیکنان به زمین برود. دوره‌ای که فوتبال مدام تعطیل می‌شد یا تیم پروین به بهانه عجیبی مثل مشمول بودن یک بازیکن نیمکت‌نشین، با چند شکست انضباطی از رسیدن به مرحله بعدی محروم می‌شد چون مدیران فوتبال تهران از تکرار بازی استقلال - پرسپولیس و احتمال هجوم 120 هزار تماشاچی به ورزشگاه آزادی در هراس بودند. اما او در 40 سالگی و برای قهرمان کردن پرسپولیس در رقابتهای باشگاهی تهران در سال 65، پس از چند دوره ناکامی بازی را رها کرد تا کنار محمود خوردبین نسل تازه‌ای در پرسپولیس بسازد و پنج سال تمام جام‌ها را درو کند.
او در دوره‌ای از دهه 60 به چنان محبوبیتی رسیده بود که سنگینی نامش به پرسپولیس هم تنه می‌زد، تا آنجا که برکناری ناگهانی‌اش توسط بنیاد (مالک پرسپولیس) سکوهای آزادی را آشفته کرد و شکستی مفتضحانه و تاریخی در بنگلادش را رقم زد تا با سلام و صلوات به تیمش برگردد و در پایان فصل سومین قهرمانی متوالی را جشن بگیرد. او پس از آن دیگر مرد اول فوتبال ایران بود تا جایی‌که انتخابش بعنوان سرمربی تیم ملی در حالیکه همچنان هدایت سرخ‌ها را در دست داشت، هیچ واکنش منفی عجیبی برنیانگیخت و تنها حذف ایران از مقدماتی جام جهانی 1994 آمریکا در دوحه بود که پایان دوران ملی پروین را رقم زد، حذفی ناگهانی و شدید که دیگر کسی پروین را حتی در یک زمین خاکی هم ندید، البته پیش از آنکه چهار سال بعد این بار بعنوان سرمربی به پرسپولیس برگردد و از آزادی تا کارگران برایش طاق نصرت ببندند.

این شمه‌ای از پروین بودن در گذشته‌ایست که هواداران خشمگین پرسپولیس از تساوی مقابل النصر و حذف احتمالی آن را به یاد نداشتند تا بعضی از آنها در حمله به رضا درویش نام علی پروین را هم پیش بکشند. چهره‌ای که به عقیده آنها با مشورتهای غلط عامل این روزهای پرسپولیس بوده اگرچه پرسپولیس با مربی دو میلیون دلاری و اسکواد قدرتمندش نمایشی ضعیف از خود ارائه کرده بود که بی‌شباهت به بازی تاریخی مقابل نیسان در فینال جام درجام آسیا نبود که با باختی شوکه کننده مقابل 100 هزار تماشاچی به پایان رسید و اولین موج انتقاد از پروین در رسانه‌ها را در سال 1372 به وجود آورد. مسابقه‌ای که پرسپولیس با ستاره‌های جدیدش موفق به گلزنی مقابل حریف ژاپنی نشد و چهره‌ای سردرگم و به بن بست رسیده را از خود به نمایش گذاشت، درحالیکه بازیکنان جدید هنوز در تیم جا نیفتاده بودند و غیبت ستارگانی مثل پیوس و محمدخانی و محرمی پر نشد.

با گذشت سه دهه، پرسپولیس در همان موقعیت و در یک بازی بزرگ، یک تیم بدون راه‌حل به‌نظر می‌آمد. البته شوت سعید مهری می‌توانست همه‌چیز را عوض کند اما ضربه دیدنی او با اختلافی ناچیز به اوت رفت تا هواداران علیه رضا درویش دم بگیرند و سپس دامنه انتقادها به علی پروین برسد. مرد اول تاریخ باشگاه که رفاقتی دیرینه با رضا درویش دارد اما نمی‌شود مسئولیت هیچ نتیجه یا شکستی را متوجه او کرد. چه پرسپولیس به دور بعد صعود کند و چه نه، پروین سمت رسمی خاصی در پرسپولیس نگرفته است و بنابراین حتی مشورت‌ها و اعمال نفودهایش سنگینی خاصی در باشگاه ندارد (نباید داشته باشد).

شکست‌ها و پیروزیها بخشی جداناپذیر از هر تیم باشگاهی هستند و تشخیص آنی و احساساتی هواداری چیزی نیست که بشود که بنایی روی آن ساخت، گرچه غبار و مه روزهای سختی مثل این بینایی ما را تحت تاثیر قرار خواهد داد.
پس، بجای آنکه شبی مثل دوشنبه را بدل به فرصتی برای حمله به نقش موهوم او در یک ناکامی احتمالی کنیم، بهتر بود با یادآوری عدد 279 بازی تجلیلی از دستاوردهای تاریخی پروین می‌کردیم. مردی که با همه اشتباهات می‌شود به آن جمله مغرورانه‌اش اتکا کرد که: روی دست من نیاد!