بزرگنمايي:

راه ترقی - کیهان / «گناه نابخشودنی» عنوان یادداشت روز در روزنامه به قلم است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
تقریبا یک سال پیش بود، چهارشنبه 17‌آوریل 2024 (29 فروردین 1403) 
حوالی ساعت 4 صبح، دانشجویان آرام آرام چادرهای خود را در چمن شرقی محوطه باتلر دانشگاه کلمبیا برپا کردند. چیزی نزدیک به 50 چادر با مرکزیت یک سایبان بزرگ سفید و تابلوهای دست‌نوشته کوچک و بزرگ توجه هر کس را به خود جلب می‌کرد. روی یکی از این تابلوها با حروفی بزرگ نوشته شده بود: «اردوگاه همبستگی با غزه»
آنها پرچین دور زمین را با پرچم‌های فلسطین تزیین و در ورودی زمین چمن، دستورالعمل تجمع مسالمت‌آمیز خود را نصب کردند؛ عکس‌برداری از افراد بدون اجازه آنها، استعمال مواد مخدر و مشروبات الکلی و درگیری با مخالفان ممنوع بود. صحبت با رسانه‌ها نیز فقط بین ساعت 2 تا 4 بعد از ظهر آن هم توسط دانشجویان از پیش تعیین شده، مجاز بود. مطالبه اولیه دانشجویان که از لحظه شروع تجمع بر تعدادشان افزوده می‌شد خیلی ساده و واضح بود. آنها می‌خواستند دانشگاه با شفاف‌سازی امور مالی‌اش نشان دهد با چه شرکت‌ها و نهادهایی همکاری و در آنها سرمایه‌گذاری می‌کند و سپس خواستار قطع روابط مالی و سرمایه‌گذاری دانشگاه با شرکت‌های حامی اسرائیل بودند.
این کوچک‌ترین کاری بود که تعدادی دانشجو فرسنگ‌ها آن طرف‌تر از فلسطین می‌توانستند در حمایت مردم غزه انجام دهند و آن را در چارچوبی بدون خشونت و کاملا آشتی‌جویانه به اجرا گذاشتند. اما همین مطالبه ناچیز با برخورد خشن مسئولان دانشگاه و نیروهای انتظامی و امنیتی آمریکا مواجه شد. بعد از ظهر همان روز «لزلی‌گرینیج» معاون رئیس دانشگاه به دانشجویان حاضر در اردوگاه همبستگی غزه هشدار داد در صورتی که متفرق نشوند؛ تعلیق خواهند شد. صبح روز بعد در 18‌آوریل سه نفر از دانشجویان شاخص حاضر در اردوگاه تعلیق شدند و تنها چند ساعت بعد حدود ساعت یک بعد از ظهر «مینوش شفیق» رئیس دانشگاه از پلیس نیویورک خواست تا با دستگیری معترضان، اردوگاه را جمع کند. ظرف یک ساعت بیش از 100 دانشجو با یورش پلیس به اردوگاه همبستگی با غزه دستگیر و سپس همه آنها تا مدت نامحدودی از تحصیل تعلیق شدند. این حد نصاب جدیدی در میزان آزادی بیان در آمریکا بود چیزی کمتر از 36 ساعت! دانشجویان اما با سرکوب پلیس نیویورک تسلیم نشدند؛ آنها اندکی بعد اردوگاه همبستگی با غزه را در چمن‌های غربی محوطه باتلر با چادرها و معترضانی بیشتر اعم از مسلمان، مسیحی و یهودی تشکیل دادند. حالا دانشجویان دانشگاه کلمبیا الهام‌بخش دیگر دانشگاه‌های آمریکا و حتی اروپا شده بودند و در بیش از 180 دانشگاه جهان تجمعات حمایت از غزه به پیروی از دانشجویان دانشگاه کلمبیا تشکیل شد. دانشجویان جمعه 19‌آوریل 2024 (31 فروردین 1403) با ابتکاری جالب توجه در محل اردوگاه نماز جمعه برپا کردند و سپس نماز شبات یهودیان را در عصر جمعه به جا آوردند تا هر گونه اتهام یهودی‌ستیزی را از خود دور کنند. با گسترده شدن اعتراضات، سرکوب آن نیز به همان اندازه سخت شد. 23‌ آوریل مسئولان دانشگاه، دانشجویان را تهدید کردند که این بار از گارد ملی ارتش نیویورک برای سرکوب و برچیدن اردوگاه آنها استفاده می‌کنند. یک هفته بعد تقریبا همین اتفاق افتاد؛ پس از تحصن گروهی از معترضان در ساختمان «همیلتون» و تغییر نام آن به ساختمان «هند» به یاد «هند رجب» کودک شش ساله اهل غزه که خودش و تمام خانواده‌اش به دست ارتش رژیم صهیونیستی کشته شده بودند؛ نیروهای نظامی بار دیگر به درخواست رئیس دانشگاه وارد شدند و دانشگاه کلمبیا شبیه میدان جنگ شد. ده‌ها افسر پلیس شامگاه 30‌ آوریل یک عملیات نظامی تمام عیار را با اسلحه‌های جنگی آماده شلیک، بمب‌های صوتی و نارنجک‌های شوکر آغاز کردند. آنها درها و قفل‌ها را شکستند و با ورود به ساختمان بیش از 300 نفر دیگر را دستگیر کردند. به گفته دانشجویان، نیروهای پلیس نارنجک‌های شوکر را به سمت آنها پرتاب کردند و هنگام یورش برخی را از بالای پله‌ها به پایین انداختند؛ حتی صدای تیراندازی در داخل ساختمان نیز شنیده شد. تا دو ماه بعد یعنی جولای 2024 نیروهای انتظامی و امنیتی آمریکا حدود 3100 دانشجو را به جرم اعتراض علیه نسل‌کشی اسرائیل در غزه در سراسر این کشور دستگیر کردند.
بازار
فقط اندکی از این اتفاقات در هر کشوری به غیر از آمریکا و متحدانش کافی بود تا مقامات واشنگتن مرثیه حقوق‌بشر و آزادی بیان برای آن کشور سر دهند اما در نیویورک نه تنها کسی نگران سرکوب دانشجویان نشد بلکه سه ماه بعد وقتی «مینوش شفیق» از سِمت خود به عنوان رئیس دانشگاه کلمبیا استعفا داد؛ علت کناره‌گیری‌اش نه سرکوب دانشجویان حامی فلسطین که ناتوانی او از برخورد به موقع با آنها و جلوگیری از گسترش اعتراضات‌شان به بهانه یهودی‌ستیزی اعلام شد!
آمریکا اما به همین اندازه از سرکوب دانشجویان اکتفا نکرده است. 
یک سال پس از آن اتفاقات هنوز نهادهای امنیتی آمریکا کوچه به کوچه و خانه به خانه می‌گردند تا دانشجویان معترض را شناسایی، دستگیر و تنبیه کنند. در این فرآیند آنها دانشجویان خارجی را در اولویت قرار داده‌اند تا با لغو روادید دانشجویی آنها و اخراج‌شان از آمریکا چنگ و دندان محکمی به دانشجویان آمریکایی که اکثریت معترضان را تشکیل می‌دادند، نشان دهند.
دسامبر 2024 «مامایان جباته» دانشجوی سال چهارم دانشگاه شیکاگو در داخل خوابگاهش مشغول کار بر روی آخرین مقاله سال تحصیلی‌اش بود که صدای در آمد. با باز شدن در 4 افسر پلیس وارد شدند و عکسی را به «جباته» دادند که او را دو ماه قبل در تظاهرات حامی فلسطین نشان می‌داد. آنها بلافاصله به او دستبند زدند و او را با خود بردند. جباته برای مدت نامعلومی تعلیق و از ورود به دانشگاه منع شد.
اندکی بعد در مارس 2025 مأموران اداره مهاجرت آمریکا «محمود خلیل» یکی از چهره‌های شاخص معترضان دانشگاه کلمبیا را شبانه در نیویورک، مقابل چشم همسر باردارش دستگیر کردند. این در حالی بود که او اقامت دائم آمریکا را داشت. آنها خلیل را ابتدا به نیوجرسی و سپس به لوییزیانا منتقل کردند؛ جایی که با توجه به قوانین فدرالش آسان‌تر می‌توانستند حکم اخراج و یا دیگر محکومیت‌های قضائی برای او صادر کنند. چند روز بعد مأموران دولتی به سراغ «بدر خان سوری» استاد و پژوهشگر فوق دکترای دانشگاه جرج تاون در واشنگتن رفتند. مأموران فدرال اسلحه در دست و نقاب بر چهره، او را در پیش چشم همسر و فرزندانش در ویرجینیا دستگیر و مانند «محمود خلیل» برای تسهیل پرونده‌سازی‌شان به ایالت لوییزیانا منتقل کردند. وزارت امنیت داخلی آمریکا، «بدر خان سوری» را به ارتباط با حماس، انتشار تبلیغات حماس و مطالب ضدیهودی در شبکه‌های اجتماعی متهم کرد اما وکلای او گفتند «خان سوری» تنها به این دلیل بازداشت شد که همسرش اصالتا فلسطینی بود و پانزده سال پیش، پدر همسرش مدتی در دولت حماس در غزه مسئولیت داشته است. «بدر خان سوری» تا روز دستگیری‌اش فقط دو بار پدر همسرش را دیده بود که یکی از آن دفعات برای مراسم خواستگاری بود! یکی از آخرین موارد بازداشت‌های خبرساز، مربوط به «رومیسا اوزترک» دانشجوی دکترای دانشگاه تافتس بود. غروب سه‌شنبه 25 مارس 2025 (5 فروردین 1404) خانم «اوزترک» در حال رفتن به خانه یکی از دوستانش برای صرف افطاری بود که 6 مأمور امنیتی با لباس شخصی و در حالی که صورت خود را می‌پوشاندند او را دوره کردند؛ دستان او را گرفتند و پس از آنکه از پشت به آن دستبند زدند، او را به یک ماشین منتقل کردند. مانند نمونه‌های قبلی «رومیسا اوزترک» نیز در محل اقامتش در سامرویلِ ماساچوست دستگیر شده بود، اما او را به بازداشتگاه مهاجرتی در لوییزیانا بردند. همین اتفاقات و یا شبیه آن برای دیگر دانشجویان معترض در دیگر دانشگاه‌های آمریکا مانند دانشگاه مینه‌سوتا، نیویورک، ییل و... رخ داده است. «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهور آمریکا خطاب به دانشجویان خارجی حامی فلسطین گفت: «ما شما را پیدا خواهیم کرد و اخراج‌تان می‌کنیم.»
دولت آمریکا 400 میلیون دلار کمک مالی فدرال به دانشگاه «کلمبیا» را به بهانه تحقیقات یهودی‌ستیزانه در این دانشگاه کاهش داد. همچنین قوانین تازه‌ای در دانشگاه وضع شد که طی آن تعدادی از افسران پلیس در این دانشگاه مشغول به خدمت می‌شوند و در حالی که دانشگاه مانند کارمندانش مخارج آنها را تأمین می‌کند، این افسران تمام اختیارات و وظایف مأموران پلیس نیویورک از جمله دستگیری افراد را خواهند داشت. دولت آمریکا همچنین پرداخت بودجه 9 میلیارد دلاری دانشگاه «هاروارد» را نیز تا زمان انجام برخی تغییرات در این دانشگاه برای جلوگیری از یهودی‌ستیزی متوقف کرده است. علاوه‌بر این بیش از یک میلیارد دلار از بودجه دانشگاه «کرنل» و 790 میلیون دلار از بودجه دانشگاه «نورث‌وسترن» به بهانه یهودی‌ستیزی مسدود شد و دولت آمریکا ماه گذشته به 60 دانشگاه این کشور هشدار داد در صورت فعالیت‌های یهودی‌ستیزانه با اقدامات انضباطی روبه‌رو خواهند شد.
آمریکا در مسیر باطل خود از اصولش کوتاه نمی‌آید؛ ایجاد شک و تردید در افکار عمومی و زیر سؤال بردن سیاست‌های این کشور در قبال اسرائیل و فلسطین، گناه نابخشودنی‌ای است که حتی نهادی مثل دانشگاه و افرادی مثل اساتید و دانشجویان را با مجازاتی سخت مواجه می‌کند. آیا ما نیز که در سمت درست تاریخ برای حمایت از مردم مظلوم و ستمدیده فلسطین ایستاده‌ایم به همین اندازه نسبت به اصول و افکارعمومی‌مان حساس هستیم؟ آیا مجموعه‌ها و افرادی که مجاهد بزرگ فلسطینی شهید یحیی سنوار را جاسوس رژیم صهیونیستی خواندند، یا با واژگون کردن ماجرای فلسطین، حماس را متجاوز نشان دادند و یا در اوج جنایات نظامیان صهیونیستی در غزه خواستار به رسمیت شناختن اسرائیل شدند؛ به اندازه سهم‌شان در تخریب افکار عمومی و زیر سؤال بردن سیاست اصولی کشور، مجازات می‌شوند؟