بزرگنمايي:

راه ترقی - سینما دیلی / یادداشت حسین لامعی، نویسنده، تهیه‌کننده و مجری برنامه‌های فرهنگی را برای خداحافظی علی نصیریان از بازیگری می خوانید:
یک- «علی نصیریان»؛ در 90 سالگی؛ از عرصه‌ی بازیگری خداحافظی کرد. هم از سینما؛ هم تئاتر. آخرین بازمانده‌ از نسلِ اساطیر؛ در اوج، صحنه را رها کرد و رفت. و آخرین پَرده ؛ فرو افتاد... 
دو- از «علی نصیریان»؛ چه باید گفت؟ از او چه باید نوشت؟ از مَردی که سالِ 1330؛ واردِ تئاتر شد. هفتاد و اندی سالِ قبل!.. از نخستین اعضای گروهِ «هنرِ ملّی»؛ که از سالِ 32 شروع به نوشتنِ نمایش‌نامه کرد. بیش از 10 نمایش‌نامه نوشت و کنارِ بیضایی، رادی و ساعدی؛ از بنیان‌گذاران و پیش‌قراولانِ نمایش‌نامه‌نویسیِ مدرنِ ایران شد. سالِ 35؛ جایزه‌ی «فستیوالِ نمایش‌نامه‌نویسی» را گرفت؛ و گروهِ «تئاترِ مَردم» را با انتظامی، والی، رکن‌الدین خسروی و عباس جوانمرد شکل داد. و سالِ 44؛ پس از افتتاحِ تماشاخانه‌ی «سنگلج»؛ به همراهِ گروه خود به آنجا رفت و نمایش‌های بسیار؛ به صحنه بُرد... 
سه- «علی نصیریان»؛ نه فقط یک بازیگر؛ که تاریخِ زنده‌ی هنر است. و حتی فراتر از آن: او «معمارِ هویّت نمایشیِ مدرنِ ایران‌» است. غولی که بازیگری را؛ نه یک حِرفه، بلکه همچو یک سُلوک، دید. پُلی میانِ نسل‌ها و عصرها. با آن تُنِ صدای هوش‌رُبا و لحنِ منحصربه‌فرد؛ که جنسِ دیالوگ‌گوییِ موسیقیایی‌اش را؛ یگانه ساخت. گاه شمُرده و مؤکّد، همچو ضرب‌آهنگِ پَرده‌خوانی؛ گاه تند و بُریده، یادآورِ خشمِ نسلِ 20 و 30... بیان‌َاش؛ آمیخته‌ی تئاترِ دور؛ با اندیشه‌ورزیِ مدرن بود. در هر اثر؛ تَک‌تَکِ واژه‌ها توسطِ او؛ هویّت گرفت؛ و فراتر از آن: به سکوت‌های میانِ واژه‌ها؛ جان داد. او همیشه تازه ماند. پُلی میانِ عام و خاص. هم محبوبِ توده‌ها؛ هم محبوبِ خُوره‌ها! هم دل‌نشین؛ هم اندیشمند. جایگاه او؛ از هر نظر یگانه است. جایگاهِ او براستی؛ فراتر از زمانه است.
چهار- باری... خبرِ خداحافظی‌ِ او ؛ خبرِ خداحافظیِ «علی نصیریان»؛ هم تلخ است، هم باشکوه. وداعِ یک استاد، در اوجِ شأن و احترام. با این حال، تلخی‌اش به شُکوهش، می‌چَربَد. این؛ وداعِ آخرین بازمانده‌‌ی نسلِ اساطیرِ صحنه است. آخرین بازمانده‌ای که خود؛ از خدایگانِ آن نسل بود. نسلی که بازیگری را، همچون عبادت دید؛ نه نمایشِ خود. و صحنه را؛ حریمِ مقدّس دید، نه سَکوی جلوه‌گری... پایانِ نصیریان؛ پایانِ آن نسل است. خداحافظیِ او؛ پایانِ یک عصر است. یعنی: آخرین پَرده فرو افتاد...