بزرگنمايي:

راه ترقی - مهر /محققان سلول هایی که در میانسالی به چاقی شکمی منجر می شوند را شناسایی کردند.
به نقل از فیز، همه می دانند که با گذر افراد به میانسالی اندازه دور کمر و شکم آنها افزایش می یابد اما این فقط یک مشکل زیبایی نیست. چربی شکمی پیری را تسریع و متابولیسم بدن را کاهش می دهد. علاوه بر آن این نوع چربی ریسک ابتلا به دیابت و دیگر بیماری های مزمن را بالا می برد با این وجود دلیل آنکه چرا شکم افراد در میانسالی چربی جمع می کند، مبهم بوده است.
اکنون طی تحقیق پیش بالینی انستیتو تحقیقاتی «سیتی آو هوپ» سلول های عامل چاقی شکمی مرتبط با سن را کشف و چشم انداز جدیدی از عریض شدن بخش میانی بدن در میانسالی فراهم شده است.
این یافته ها نشان دهنده یک هدف جدید برای درمان هایی است که از چربی شکمی جلوگیری می کنند و عمر سلامت انسان را می افزایند. کیونگ وانگ یکی از مولفان پژوهش در این باره می گوید: افراد بیشتر اوقات هنگام سالمندی با وجود آنکه وزنشان ثابت می ماند، ماهیچه از دست می هند و چربی اضافه می کنند. ما متوجه شدیم سالمندی به ورود نوع جدیدی از سلول های بنیادی بالغ به بدن منجر می شود که تولید انبوه سلول های چربی را به خصوص در اطراف شکم می افزاید.
پژوهشگران با همکاری شیا یانگ از دانشگاه UCLA آزمایش هایی روی موش ها انجام دادند که نتایج آن بعدا روی سلول های انسانی نیز تایید شد. وانگ و همکارانش روی بافت چربی سفید که دلیل اضافه وزن مرتبط با سن است، تمرکز کردند. سلول های چربی همراه سن بزرگتر می شوند و محققان تخمین می زنند این نوع بافت با تولید سلول های چربی جدید گسترش می یابد. این بدان معناست که بافت چربی سفید پتانسیل نامحدودی برای رشد دارد.
محققان برای آزمایش فرضیه شان روی سلول های پیش ساز چربی (APC) گروهی از سلول های بنیادی در بافت چربی سفید تمرکز کردند.
تیم «سیتی آو هوپ» APC های موش های جوان پیر را در گروهی از موش های جوان پیوند زدند. سلول های پیش ساز چربی حیوانات مسن تر به سرعت تولید شد و مقدار زیادی چربی ساخت. هنگامیکه تیم APC موش های جوان را در پیر پیوند زدند، سلول های بنیادی نتوانستند تعداد زیادی سلول چربی تازه به وجود بیاورند.
این نتایج نشان می دهد APC های پیرتر طوری مجهز شده اند که به طور مستقل و بدون توجه به سن میزبان سلول های چربی جدید بسازند.
در مرحله بعد محققان با استفاده از توالی آر ان ای تک سلولی، فعالیت ژنی APC در موش های جوان و پیرتر را مقایسه کردند. هرچند APC ها به ندرت در موش های جوان فعال هستند، اما در موش های میان سال فعال شدند و به پمپاژ سلول های چربی جدید منجر شدند.