بزرگنمايي:

راه ترقی - صبح نو /متن پیش رو در صبح نو منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
درباره فیلم «رگ‌های آبی» که اکرانش حاشیه‌ساز شد
سینمای ایران در سال‌های اخیر بارها به سراغ چهره‌های تأثیرگذار ادبی و هنری رفته است. این بار، جهانگیر کوثری، سینماگر و چهره رسانه‌ای باسابقه، در فیلم «رگ‌های آبی» تلاش کرده است تا تصویری سینمایی از زندگی فروغ فرخزاد، شاعر برجسته معاصر ارائه دهد. فیلمی که از همان آغاز اکران در جشنواره فیلم فجر با واکنش‌های متفاوتی روبه‌رو شد و در مرکز توجه رسانه‌ها قرار گرفت.

«رگ‌های آبی» قصد دارد به زوایای مختلف زندگی فروغ فرخزاد بپردازد و تلاطم‌های عاطفی و خانوادگی و همچنین مواجهه او با چالش‌های اجتماعی را مورد بازنمایی قرار دهد. فیلم «رگ‌های آبی» بیش از آنکه روایتی مستند از زندگی این شاعر باشد، نگاهی شخصی و دراماتیک به حیات او دارد و تلاش می‌کند جنبه‌های احساسی و هنری شخصیتش را در بستر داستانی سینمایی بازنمایی کند و این موارد را به نحوی به روزگار کنونی ما مرتبط سازد.
یکی از نکات برجسته فیلم، تمرکز بر روح ناآرام و سرکش فروغ است؛ زنی که در زمانه خود فراتر از هنجارهای جامعه حرکت می‌کرد و با اشعارش مرزهای جدیدی در شعر فارسی گشود. در این میان، فیلم از برخی جنبه‌ها به زندگی شخصی و روابط عاطفی او نیز پرداخته است، امری که باعث شده واکنش‌های متفاوتی از سوی خانواده فرخزاد و برخی مخاطبان برانگیخته شود. یکی از تصمیمات مهم جهانگیر کوثری در این پروژه، انتخاب باران کوثری برای ایفای نقش فروغ فرخزاد بوده است. باران کوثری که پیش از این نیز نقش‌های چالش‌برانگیزی را ایفا کرده، در این فیلم تلاش کرده است روحیه مستقل، معترض و شاعرانه فروغ را به نمایش بگذارد؛ اما در این مسیر دچار اغراق می‌شود و بعضا شمایل متزلزلی از این شاعر معاصر ارائه می‌کند. نمایش «رگ‌های آبی» با واکنش خانواده فروغ فرخزاد همراه شد که روایت فیلم را تحریف‌شده و غیرواقعی دانستند. ایشان معتقدند که روایت فیلم نه‌تنها تصویری دقیق و معتبر از فروغ ارائه نمی‌دهد، بلکه برخی ابعاد زندگی او را به شکل نامناسبی تغییر داده و بیش از حد بر جنبه‌های شخصی فروغ تأکید کرده است.
این انتقادات باعث شده تا بحث‌های گسترده‌ای در فضای فرهنگی شکل بگیرد. برخی از منتقدان بر این باورند که سینما به‌عنوان یک رسانه هنری، حق دارد روایت‌های متفاوتی از شخصیت‌های تاریخی و فرهنگی ارائه دهد و فیلمسازان را نمی‌توان به ثبت صرفا مستندگونه محدود کرد. در مقابل، گروهی معتقدند که وقتی اثری بر اساس شخصیت‌های واقعی ساخته می‌شود، باید دقت و حساسیت بیشتری در پرداخت داستان به خرج دهد تا به چهره فرد لطمه‌ای وارد نشود.