بزرگنمايي:

راه ترقی - فرهیختگان / «چه طور می‌شود به دولت کمک کرد؟» عنوان یادداشت روز در روزنامه فرهیختگان به قلم محمدامین ایمانجانی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
استعفای ظریف پس از استیضاح همتی، دولت مسعود پزشکیان را در متفاوت‌ترین موقعیت 8 ماه اخیر قرار داده است. در این لحظه پیچیدگی ماجرا در این است که چطور می‌توان نسخه‌ای پیچید که در شرایط مهم و حساس، هم اجماع بر سر تولید کارآمدی مخدوش نشود هم استقلال قوا حفظ شود و هم روح قانون آسیب نبیند؟ مخاطب متن از اینجا به بعد کسانی که قصد دارند از دولت پزشکیان دولت مستعجل بسازند، نیست. تکلیف آن‌ها مشخص است، قیچی مستعجل‌سازی دولت دو لبه دارد؛ نخست رادیکال‌های تجدیدنظرطلبی در جریان اصلاحات که پزشکیان آن طور که باید و شاید به سازشان نرقصیده و دوم جریانی که هنوز رخت و لباس انتخابات را از تن درنیاورده و سال‌هاست رؤیای پاستور را می‌بیند و هرروز و دقیقه را میتینگ انتخاباتی می‌بیند.
این دو جریان علی‌رغم همه‌ اختلاف‌های ظاهری خواسته و یا ناخواسته می‌خواهند یک پیام مشترک به مردم بدهند؛ راه تغییر از مسیر صندوق مسدود است. آخر خط آن‌ها پایان مردم‌سالاری دینی و بردن ایران به مسیر آشوب یا دیکتاتوری است. 
بازار
اما آن‌ها که می‌خواهند به دولت کمک کنند و با دو جریان رادیکال مرزگذاری دارند باید چه کنند؟ 
کمک اول، باور همه‌ ارکان و اضلاع همگرا به این مسئله است که آمدن و رفتن یک وزیر و مواجهه‌ قانونی با معاون رئیس‌جمهور به معنای نفی کل دولت یا دست‌اندازی به ایده‌ دولت نیست، چه‌بسا برخی تغییرات به اصلاح روند دولت در راستای ایده‌اش کمک کند. 
کمک دوم، تشریح این مسئله است که وفاق باید بر سر ایده‌های مشترک برای حل مسائل کشور شکل بگیرد، پس یک کمک مهم سوق دادن دولت به سمت ایده‌هایی چون توسعه‌ اجتماعی است که کابینه‌ پزشکیان هم در نظر و عمل زمینه‌ اجرای آن را دارد. 
کمک سوم، باور منتقدان به این مسئله که همگرایی با دولت به معنای به رسمیت شناختن پایگاه اجتماعی متفاوت دولت است. پزشکیان در انتخابات 1403 در حوزه‌های مختلف اجتماعی و سیاسی وعده‌هایی داده که باید تلاش شود آن‌هایی که در راستای قانون اساسی و برنامه‌های توسعه کشور است، رنگ واقعیت ببیند.
کمک چهارم، لزوم همگرایی تشکیلاتی و نظام‌مند برای مقابله با دو جریان رادیکال مستجعل‌سازی است. آن‌ها می‌خواهند خط حاکمیت دوگانه و خط ناکارآمد‌سازی حاکمیت را با هم به پیش ببرند، پس هر اقدامی که حاکمیت دوگانه را تشدید کند یا منجر به برساخت ناکارآمدی شود کمک به ایده‌ رادیکال‌هاست و باید جلوی آن را گرفت. 
کمک پنجم، تعریف و کاربست نقد منصفانه برای کمک به دولت است. در این ماجرا اولاً دولت باید سعه صدر خود را بالا ببرد، ثانیاً منتقدان باید بدانند جوری نقد یا کنش سیاسی انجام ندهند که اصل نقد کردن دولت امری پرهزینه شود، به نحوی که موجب انسداد نقد و کنشگری سیاسی شود. بردن دولت به گوشه‌ رینگ ممکن است واکنش‌هایی را در حاکمیت داشته باشد که کلاً باعث منتفی شدن امکان نقد بشود. 
کمک ششم، صیانت از جایگاه و شخصیت خود رئیس‌جمهور است. آن‌هایی که دوران حسن روحانی و کشمکش‌های خودساخته‌ او در سیاست داخلی را به یاد دارند، بیشتر از بقیه به این مزیت پزشکیان آگاهند، که شخصیت خود رئیس‌جمهور فعلاً از باب مردمی بودن، عدالت‌خواه بودن و آشوب‌زی نبودن، شخصیتی قابل دفاع است و مادامی که به شخصیتی چون روحانی نزدیک نشده، هم خود رئیس‌جمهور، هم نزدیکانش و هم منتقدانش باید به نحوی رفتار کنند که بتوان به اجماع بر سر منافع ملی فکر کرد.