بزرگنمايي:

راه ترقی - فیلم امروز/ هوشنگ گلمکانی: دو سریال جدید نرگس آبیار جدا از یک اتفاق در فضای تولیدات نمایش خانگی، حادثه‌ای‌ست که شاید از موضوع اقتباس سینمای ایران از ادبیات معاصر ما گره‌گشایی کند.با آن که دو فیلم از سه فیلم آغازگر موج نوی سینمای ایران با اقتباس ادبیات معاصر ساخته شد، اما نویسندگان ایرانی، میانهٔ خوبی با سینماگران نداشته‌اند و همیشه شأن خود را برتر از سینما دانسته‌اند. اغلب نویسندگانی که کتاب‌شان منبع اقتباس فیلمی شده از نتیجهٔ کار ناراضی بوده‌اند و واکنش شدید محمود دولت‌آبادی به اقتباس مسعود کیمیایی از داستانش (اوسنه باباسبحان) برای فیلم «خاک»، با انتشار یک جزوه اعتراضی، تبدیل به نقطه‌عطفی شد که یک فضای ناامن روانی در عرصه اقتباس به وجود آورد و سینمای ایران نتوانست از یک منبع دم دست به اندازه ظرفیتش استفاده کند. هوشنگ مرادی‌کرمانی از استثناهای این عرصه است که با تئوری معروفش (من میوه تولید می‌کنم، فیلم‌سازها از میوه‌های من کمپوت خودشان را می‌سازند) توانست رکورددار این عرصه شوند اما نویسنده‌های بالانشین، گشاده‌دستی نویسندهٔ فروتن روستای سیرچ کرمان را ندارند.حالا سریال‌های «سووشون» و «بامداد خمار» می‌توانند نقشی تعیین‌کننده در این زمینه داشته باشند. نرگس آبیار هم صاحب آن اندازه توانایی در کارگردانی شده که انتظارها از او بالا برود و این دو تجربه‌اش را که گفته می‌شود با وسواس بسیار ساخته شده، تبدیل به یک نقطه‌عطف در زمینهٔ اقتباس از ادبیات کند. یکی اثری تاریخی (نوشته سیمین دانشور، 1348) منتسب به ادبیات جدی روشنفکرانه، و دیگری (نوشته فتانه حاج‌سیدجوادی، 1374) رمانی عامه‌پسند، و هر دو بسیار پرفروش. «سووشون» با این که فقط 55 سال از انتشارش می‌گذرد، به نوعی کلاسیک شده و «بامداد خمار»، تبدیل به یک نمونهٔ مثالی از ادبیات عامه‌پسند پرفروش، بدون آن که مبتذل باشد.«سووشون» تولید پلتفرم نماوا است که پخش آن به‌زودی آغاز می‌شود. «بامداد خمار» را پلتفرم تازهٔ شیدا تولید کرده و قرار است مدتی پس از پایان پخش سریال آبان عرضه شود. شاید هم پخش هر دو، همزمان شود که در این صورت، آن هم می‌شود یک حادثه دیگر!