راه ترقی - ورزش 3 /ستاره‌های زیادی بودند که پیش از افتخار آفرینی در جهان فوتبال، طعم شکست در المپیک را چشیده‌اند.
مسابقات فوتبال المپیک آغاز شده و این در شرایطی است که ستارگان جوان زیادی قرار است در این رقابت شرکت کنند. با این حال نکته مهم در مورد تاریخچه رشته فوتبال در المپیک، این است که فوتبال از سال 1896 در المپیک حضور داشته اما هیچوقت مورد توجه همگان نبوده است. در سال 1992 نیز تصویب شد که تیم‌ها برای حضور در المپیک باید بر اساس محدودیت‌هایی لیست خود را آماده کنند و تیم‌های امید شرکت کنندگان اصلی این تورنمنت خواهند بود.
ما پیش‌تر در "ورزش سه" مطلبی درباره ستارگانی نوشتیم که موفق شدند مدال قهرمانی المپیک را روی گردن خود ببینند و در این لیست اسامی بزرگی را مرور کنیم. لیونل مسی، نیمار، پپ گواردیولا، سرخیو آگوئرو، لو یاشین، فرانس پوشکاش و …، همان نفراتی هستند که در لابه‌لای حجم زیاد افتخاراتشان، مدال طلای المپیک را هم جا داده‌اند اما هر تورنمنت، یک برنده دارد و هزار بازنده؛ اکنون نوبت این است که ستارگان بزرگ ولی ناکام المپیک را مرور کنیم.
آندریاس برمه - آلمان - المپیک 1984
23 سال سن داشت و بازیکن تیم کایزرسلاترن بود که رویای این را داشت تا بتواند با مانشافت‌ روزهای خاصی را تجربه کند و چهره محبوب آلمانی‌ها، مسیر درخشش خودش را از المپیک لس‌آنجلس در پی گرفت. در اولین بازی آلمان برای تیمش به عنوان یک مدافع کنار گلزنی کرد و در بازی سوم مرحله گروهی برابر عربستان، روی دو گل از 6 گل تیمش با پاس‌های بی عیب و نقصش تاثیرگذار بود. البته او این کار را در بازی مرحله یک‌چهارم نهایی برابر یوگسلاوی تکرار کرد اما 5 گلی که تیمش دریافت کرده بود کار را سخت کرده بود. او کمتر از یک سال است که در قید حیات نیست ولی هیچکس نمی‎تواند روزهای درخشان او را فراموش کند. البته فراموش نکنیم که فرانکو بارسی مدافع افسانه‌ای میلان هم نخستین بار در المپیک 1984 برای کشورش به میدان رفت.
کلودیو تافارل، ببتو و روماریو - برزیل - المپیک 1988
این سه نام را اهالی فوتبال به یک گونه می‌خوانند و روبرتو باجو به شیوه‌ای دیگر! سه ستاره 22 ساله برزیلی در المپیک سئول برای نخستین بار به تیم ملی دعوت شدند و شاگرد کارلوس آلبرتو شده بودند. نزدیک به 40 درصد تیم جام جهانی 1994 که قهرمان جهان شدند، ابتدا در سئول کنار یکدیگر بازی کرده بودند و البته تا فینال هم پیشروی کردند اما در نهایت اگر چه تنها دستارود تیمی آنها مدال نقره المپیک بود و از طرف دیگر روماریو به عنوان آقای گل معرفی شد، تافارل با تعداد بالای کلین شیت‌هایش مورد توجه قرار گرفت و ببتو ستاره‌ای بود که بهترین بازیکن المپیک شد.
توماس هسلر و یورگن کلینزمن - آلمان - المپیک 1988
آلمان به سادگی از مرحله گروهی به مرحله حذفی رسید و پس از آن بود که هسلر و کلینزمن با تاثیرگذاری روی گل‌های ژرمن‌ها، خبر از تولد دو فوق ستاره دادند. «فن هسلر» برای زدن ضربات ایستگاهی نخستین بار در المپیک به نمایش گذاشته شد و کلینزمن با به ثمر رساندن 4 گل، از سه گلزن برتر سئول بود که نشان می‌داد او بدون شک رهبر نسل جدید فوتبال آلمان است. پسران سپید پوش آلمانی در نیمه‌نهایی مقابل برزیل شکست خوردند ولی با کسب مدال برنز به برلین برگشتند ولی این شروعی برای یک تاریخ‌سازی بود.

جانلوییجی بوفون، الساندرو نستا و فابیو کاناوارو - ایتالیا - المپیک 1996
سوال برانگیز است که تیم تحت هدایت چزاره مالدینی با حضور این سه عنصر اصلی قهرمانی آتزوری در جام جهانی 2006، چگونه مقابل مکزیک و غنا شکست خوردند و حتی در بازی برابر کره‌جنوبی تا دقیقه 86 از پیروزی فاصله داشتند. انها در مرحله گروهی المپیک 96 حذف شدند و پایان آنها خیلی زود فرا رسید

دیدا، رونالدو نازاریو و ریوالدو - برزیل - المپیک 1996
شروع این تیم چندان جالب نبود. آنها مقابل ژاپن با نتیجه 1 بر صفر شکست خوردند ولی پس از آن زوج نازاریو و ریوالدو تبدیل به یک زوج مرگ‌آفرین برای رقبا شدند. البته ببتو هم همراه آنها بود و در پایان نازاریو 5 گل و ببتو 6 گل به ثمر رساندند که 7 گل روی پاس ریوالدو به ثبت رسید.

کارلوس پویول و ژاوی - اسپانیا - المپیک 2000
دو فوق ستاره دیگر هم که در آکادمی بارسلونا کنار یکدیگر رشد کردند، در این المپیک برای تیمشان بازی کردند و نقش به سزایی در نایب قهرمانی اسپانیا داشتند

رونالدینیو - برزیل - المپیک 2000
او در این تورنمنت چندان مورد استفاده سلسائو قرار نگرفت اما تنها 90 دقیقه‌ای که از ابتدا حضور داشت با گل نجات بخش رونالدینیو همراه شد. او در دقیقه 90+4 با باز کردن دروازه کارلوس کامنی دروازه‌بان تیم کامرون، مانع از شکست برزیل در 90 دقیقه شد که البته تعویض او در شروع وقت‌های اضافه ابروها را برانگیخت و خیلی زود با گل طلایی امبوما، پرونده برزیل 2000 بسته شد.
کریستیانو رونالدو - پرتغال - المپیک 2004
ابرستاره پرتغالی پس از یورو 2004، تصمیم گرفت همراه با تیم امید پرتغال به آتن برود تا این بار انتقام فینال یورو، در آتن از یونانی‌ها بگیرد اما این اتفاق در حد یک رویا باقی ماند. پرتغال در مرحله گروهی قعرنشین شد و در این بین رونالدو موفق شد یک گل برای تیمش به ثمر برساند که البته فایده خاصی هم نداشت.
وینسنت کمپانی، یان ورتونگن، توماس ورمائلن، مروان فلینی و ادن هازارد - بلژیک - المپیک 2008
این نخستین المپیک نسل درخشان بلژیک بود. نسلی که در المپیک هم به دستاورد و جایگاه خاصی نرسید. بلژیک بعد از برزیل به عنوان تیم دوم از گروه صعود کردند و در مرحله حذفی، با نتیجه 3 بر 2 از سد ایتالیا گذر کردند ولی در جدال با نیجریه، شکست 4 بر یک را قبول کردند و حذف شدند. 
رایان گیگز - بریتانیا - المپیک 2012
بریتانیا پس از مدت‌ها با موافقت کمیته المپیک توانست تیم داشته باشد و تیمی از بازیکنان ولزی، ایرلندی، اسکاتلندی و انگلیسی تشکیل داد. استوریج و رمسی هم حضور داشتند اما رهبر آن تیم رایان گیگز بود. آنها در نخستین مرحله حذفی مقابل کره جنوبی، آن هم در ضربات پنالتی پس از خراب شدن ضربه استوریج حذف شدند تا پر افتخارترین تیم المپیک در بازگشتش ناکام باشد.

برونو فرناندز - پرتغال - المپیک 2016
او شاگرد استراماچونی در اودینزه بود و دعوت به تیم امید پرتغال، یک اتفاق بزرگ در دوران حرفه‌ای هافبک 21 ساله پرتغالی محسوب می‎شد. برونو در مرکز زمین نشان داد یک هافبک آینده‌دار و خوش آتیه برای سال‌های پیشرو است و درست زمانی که در بازی با آلمان غیبت داشت، تیمش با 4 گل درهم شکست تا الزام حضور او بیش از پیش احساس شود.

اونای سیمون، پدری، مارک کوکوریا، پائو تورس، دنی اولمو، میکل مرینو، میکل اویارزابال، مارکو آسنسیو و دنی سبایوس - اسپانیا - المپیک 2020
مرور برخی از این نام‌ها برای شما آشنا نیست؟ در میان بازیکنان ذکر شده به غیر از آسنسیو و سبایوس، همگی کمتر از یک ماه پیش قهرمان یورو شدند ولی در المپیک توکیو تا فینال رسیدند و به برزیل باختند تا ثابت کنند این نسل از ماتادورها با حضور لوئیس دلا فوئنته می‌تواند تاریخ را در اختیار اسپانیا قرار دهد.